Miesiąc czwarty nowenny - 15 marca 2009 r.

O głęboką wiarę i dojrzałą miłość w parafii



PODCZAS WSZYSTKICH MSZY ŚW.:

Propozycja wezwań do modlitwy powszechnej:
Intencja nowenny:
- Módlmy się w intencji Kościoła łódzkiego, aby moc Ducha Świętego towarzyszyła w dobrym przygotowaniu do Nawiedzenia Matki Bożej Jasnogórskiej w znaku Jej Obrazu. Ciebie prosimy.
Intencja miesiąca:
- Módlmy się za naszą wspólnotę parafialną, aby wstawiennictwo Matki dobrej przemiany przyczyniło się do pogłębienia wiary i zaowocowało dojrzałą miłością. Ciebie prosimy.

Przed błogosławieństwem należy odmówić modlitwę miesiąca:
Modlitwa miesiąca:
Matko stałaś się przepięknym przybytkiem, z którego wyszedł Chrystus, Światło narodów i Oblubieniec Kościoła. Opromieniona chwałą Syna, jaśniejesz jako nadzieja dla nas wiernych i obrona wiary. Matko dobrej przemiany, uproś naszej wspólnocie parafialnej łaskę głębokiej wiary i dojrzałej miłości. Z Tobą Matko, w Jezusie Chrystusie odnajdujemy siły do moralnej odnowy. Matko Boga, dopomóż nam w tej wspólnocie parafialnej przez osobiste uświęcenie, stać się przyczyną odnowy całego Narodu. Razem z Tobą Maryjo, wołamy do Jezusa w V tajemnicy bolesnej różańca śmierci Zbawiciela na krzyżu (dziesiątek różańca).

NABOŻEŃSTWO WIECZORNE:

Pieśń na rozpoczęcie: Hymn Nawiedzenia lub O Maryjo, witam Cię!
Pieśń na wystawienie Najświętszego Sakramentu

GORZKIE ŻALE - część trzecia

Modlitwa miesiąca:
Panie, nasz Boże, Ty ubogaciłeś darami Ducha Świętego Najświętszą Pannę modlącą się razem z Apostołami, spraw za Jej wstawiennictwem, abyśmy napełnieni tym Duchem, mogli trwać jednomyślnie na modlitwie i nieść braciom dobrą nowinę o zbawieniu.
Wołajmy: Błagamy Cię, Jasnogórska Pani.
K: Maryjo, nasza Patronko, broń przed zepsuciem moralnym całą rodzinę parafialną.
L: Błagamy Cię, Jasnogórska Pani.
K: Przez życie według Ewangelii i sakramenty dające łaskę przybliż nas do naszego Pana Jezusa Chrystusa poprzez pogłębienie wiary i życie dojrzałą miłością
L: Błagamy Cię, Jasnogórska Pani.
K: Broń przed rozbiciem i niezgodą, by podziały nie osłabiły wspólnoty parafialnej.
L: Błagamy Cię, Jasnogórska Pani.
K: Pomóż naszym braciom, którzy odeszli od Chrystusa, by przez szczerą pokutę powrócili do Niego.
L: Błagamy Cię, Jasnogórska Pani.
K: Maryjo, uratuj każdego człowieka w naszej parafii dla Chrystusa.
L: Błagamy Cię, Jasnogórska Pani.
K: Przyjmij wszystkie nasze prośby, które Tobie przedstawiamy.
L: Błagamy Cię, Jasnogórska Pani.

Matko stałaś się przepięknym przybytkiem, z którego wyszedł Chrystus, Światło narodów i Oblubieniec Kościoła. Opromieniona chwałą Syna, jaśniejesz jako nadzieja dla nas wiernych i obrona wiary. Matko dobrej przemiany, uproś naszej wspólnocie parafialnej łaskę głębokiej wiary i dojrzałej miłości. Z Tobą Matko, w Jezusie Chrystusie odnajdujemy siły do moralnej odnowy. Matko Boga, dopomóż nam w tej wspólnocie parafialnej przez osobiste uświęcenie, stać się przyczyną odnowy całego Narodu. Razem z Tobą Maryjo, wołamy do Jezusa w V tajemnicy bolesnej różańca śmierci Zbawiciela na krzyżu (dziesiątek różańca).

Akt oddania się Matce Bożej
Matko Boża, Niepokalana Maryjo! Tobie poświęcam ciało i duszę moją, wszystkie modlitwy i prace, radości i cierpienia, wszystko czym jestem i co posiadam. Ochotnym sercem oddaję się Tobie w niewolę miłości. Pozostawiam Tobie zupełną swobodę posługiwania się mną dla zbawienia ludzi i ku pomocy Kościołowi świętemu, którego jesteś Matką. Chcę odtąd wszystko czynić z Tobą, przez Ciebie i dla Ciebie. Wiem, że własnymi siłami niczego nie dokonam. Ty zaś wszystko możesz, co jest wolą Twojego Syna i zawsze zwyciężasz. Spraw więc, Wspomożycielko Wiernych, by moja rodzina, parafia i cała Ojczyzna były rzeczywistym Królestwem Twojego Syna i Twoim. Amen.

Pieśń maryjna (stosownie do okresu liturgicznego).

Modlitwa kończąca: Śluby Jasnogórskie Narodu Polskiego ( fragment ).
Chcemy pamiętać o tym, ze Ty jesteś Matką naszej Drogi, Prawdy i Życia, że w Twoim Obliczu Macierzyńskim najpewniej rozpoznajemy Twojego Syna, ku któremu nas wiedziesz niezawodną dłonią. Przyjmij nasze przyrzeczenia, umocnij je w sercach naszych i złóż przed oblicze Boga w Trójcy Jedynego. W Twoje dłonie składamy naszą przeszłość i przyszłość, całe nasze życie narodowe i społeczne, Kościół Syna Twojego i wszystko, co miłujemy w Bogu. Prowadź nas poprzez poddaną Tobie ziemię polską do bram Ojczyzny Niebieskiej. A na progu nowego życia sama okaż nam Jezusa, błogosławiony Owoc żywota Twojego. Amen.

Pieśń przed błogosławieństwem
Błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem
Zakończenie: Apel Jasnogórski



Materiał do kazania:

O GŁĘBOKĄ WIARĘ I DOJRZAŁĄ MIŁOŚĆ W PARAFII

1. Liturgia Słowa
Oto Bóg przekazuje nam do zachowania prawa, których przestrzeganie ma służyć szczęściu człowieka. Szczęście zaś jest zgodnością prawa Bożego z ludzkim postępowaniem. To co jest chwałą Boga, jest szczęśliwą drogą człowieka.
Według własnych kryteriów człowiek kształtuje swoją drogę. Usuwa zatem wszystko, co według niego mogłoby być przeszkodą. Najczęściej usuwa krzyż lub go omija. Z jakim realizmem odbiera się dzisiaj słowa świętego Pawła z 1 Listu do Koryntian: my głosimy Chrystusa i to ukrzyżowanego. Apostoł Narodów przekazuje nam tajemnicę krzyża Chrystusowego, który jest mocą i mądrością.
Spotykamy dzisiaj Chrystusa w świątyni, która ma służyć jako miejsce spotkania człowieka z Bogiem. Miejsce, w którym człowiek weryfikuje swoją drogę do Boga, a tym samym swoją drogę do szczęścia. Świątynia jako miejsce, musi być wolna od wszystkiego, co mogłoby przeszkodzić kontaktowi z Bogiem. Sama zaś świątynia jest miejscem - zapowiedzią innej wiecznej świątyni, w której wszyscy będziemy wielbić Boga. Świątynia jest miejscem wspólnoty, która gromadzi się w niej i kształtuje się jako lud Boży.

2. Świętość parafialnego ludu Bożego
Świątynia jest znakiem wspólnoty ludzi wierzących, których jednoczy obecność zamieszkującego pośród nich Boga. Tę tajemnicę przypomniał Benedykt XVI nawiedzając w 2006 r. Wadowice - miejsce życia i świętości Jana Pawła II. Będąc w wadowickiej świątyni parafialnej podkreślił jej wyjątkowe znaczenie dla rozwoju życia duchowego i budzenia się powołania kapłańskiego Jana Pawła II.
To pierwsza świadomość, która rodzi się z patrzenia na nasz kościół parafialny. Pośród miejsc naszego życia i pracy - Bóg ma swoje miejsce. Pośród naszych domów - Bóg ma swój dom.
Z całą siłą wybrzmiało świadectwo Jana Pawła II przypomniane przez Benedykta XVI. Ile dobroci, ile łask wyniosłem z tej świątyni i z tej parafialnej wspólnoty, wie jedynie Ten, który jest dawcą wszelkich łask. Jemu - Bogu w Trójcy Jedynemu oddaję dziś chwałę na progu tego kościoła.
Czy każdy z nas może odnieść treść tych słów do siebie, patrząc na kościół i odnajdując swoje miejsce we wspólnocie parafii?
Każda świątynia, to zewnętrzny znak naszego doświadczenia wiary. To dom Boży, w którym gromadzi się wspólnota ludu Bożego. W tym miejscu wspomnieć należy wszystkich, którzy przed nami stali się świadkami wiary, których owocem pracy w miłości są nasze świątynie parafialne: kapłanów, budowniczych, dobrodziejów oraz tych wszystkich, których owocem natchnienia serca i wysiłku jest dom Boży. To w naszych parafiach rozpoczęła się droga naszego dziecięctwa Bożego przez otrzymany sakrament chrztu świętego.
Przez akt poświęcenia - świątynia staje się miejscem przeznaczonym wyłącznie do służby Bożej. To w niej, na wzór świętych Patronów, którym jest dedykowana, każdy z nas odnajduje wytyczne swojej drogi do Boga w różnorodności powołań. Dlatego z serdecznością przeżywamy kolejne dni odpustów, a parafię nazywamy .naszą..
Sprawowana liturgia odwołuje się do dobroci Boga, który przez znaki święte daje wyraz swojej łaski względem człowieka. Przypomina prawdę o świątyni zbudowanej z żywych i wybranych kamieni, którymi my jesteśmy. Oddajemy wdzięczność Bogu w naszych parafiach za otrzymane łaski życia sakramentalnego, które włączyły nas do wspólnoty Kościoła i uczyniły w niej wybranych i żywych członków świętego ludu parafii.
Jan Paweł II - według słów Benedykta XVI - swoim życiem dał nam klucz do zrozumienia konsekwencji wiary, radykalizmu życia chrześcijańskiego i widocznego pragnienia świętości. Jest to głęboka świadomość Bożej łaski, darmowej miłości Boga do człowieka, Który włącza nas w parafii do grona swoich dzieci. Taką świadomość pogłębić powinniśmy stając w progu świątyni parafii, w oczekiwaniu na spotkanie z Maryją w Jej Obrazie Jasnogórskim.
Najbardziej pełnym program życia prawdziwie chrześcijańskiego streszcza się w wierności przyrzeczeniom chrztu świętego, bierzmowania czy sakramentu małżeństwa. Każde spotkanie na Eucharystii i modlitwie we wspólnocie parafii o tym nam przypomina.
Wspólnota chrześcijańska potrzebuje miejsca, w którym mogłaby się gromadzić na modlitwie. Zawsze zorientowana na obecność Boga i ukierunkowana na Chrystusowy ołtarz. Stąd wypływa troska o .nasz. kościół parafialny, poszerzona troską o inne kościoły i parafie, zwłaszcza dopiero powstające.
Czas i miejsce należą całkowicie do Boga. To On jest Panem czasu. To On - wybiera czas i miejsce, aby ludzie doświadczyli Jego obecności. W takiej świadomości przeżywamy czas jubileuszów parafii, jak i .naszych. związanych z życiem sakramentalnym: rocznicy chrztu, I Komunii św., bierzmowania, sakramentu małżeństwa czy kapłaństwa. Liczymy też czas, w którym odeszli nasi bliscy, a których pożegnanie w liturgii pogrzebu miało miejsce w naszej parafii.
Budynek kościoła jest konkretnym znakiem Wspólnoty Kościoła, zbudowanego z żywych kamieni, którymi są wierzący. Święty Paweł podkreśla, ze kamieniem węgielnym jest Chrystus ... i że również my, jak mówi Benedykt XVI - zgodnie z Nim zjednoczeni mamy uczestniczyć w budowie tej żywej świątyni.
Kościoły w naszych miastach i wioskach, przypominają o tajemnicy wcielenia Syna Bożego - Słowo stało się Ciałem i zamieszkało pośród nas...(J 1,14). Obraz parafialnego kościoła towarzyszy nam do końca życia. Przechowujemy w pamięci ludzi i wydarzenia z nim związanych.
Świątynia jest wyrazem tęsknoty człowieka do tego, by mieć za współmieszkańca Boga i doświadczyć doskonałego zamieszkania we wspólnocie, która na zawsze ruguje samotność i lęk. Z jakąż wiarą należy przyjąć słowa Benedykta XVI, że to nie człowiek buduje dom dla Boga. Budowniczym jest Sam Bóg i to On buduje dom człowiekowi.
Patrząc na nasze świątynie, na ich historię, styl architektury, czy wystrój wnętrza chcemy odnaleźć właściwe dla owego czasu i miejsca uwielbienia Boga przez liturgię i modlitwę wspólnoty. Łączymy zatem, w wierze i miłości wszystko co przybliża nas do Boga i obejmujemy pamięcią czci tych, którzy poprzedzili nas na drodze do Ojca zostawiając nam przykład uwielbienia Boga.
Tam gdzie duch nie jest żywy, kościoły są martwe. Jedynie wiara może sprawić, że ożyje w nich miłość. Wyjątkowym sposobem do tego jest czas misji świętych i rekolekcji parafialnych oraz przeżyć i doświadczeń Adwentu i Wielkiego Postu. Przywołajmy na pamięć także i te rekolekcje, które poprzedziły już nasze spotkania z Maryją w Jej pielgrzymującym - Jasnogórskim czy Watykańskim Obrazie.
Kościół jest domem dla wszystkich. Z miłością odnosimy się do Pasterzy naszych wspólnot parafialnych wspominając ich troskę o gromadzenie nas w domu Bożym - świątyni parafialnej na liturgię i modlitwę; troskę o ich wygląd, o życie Boże wszystkich, którzy do parafii należą. Takim samym uczuciem obejmujemy wszystkich, którzy wspomagają duszpasterstwo życia parafialnego: siostry zakonne, pracowników świeckich, katechetów, zaangażowanych w posługę charytatywną i wszystkich, którzy swoje życie łączą z życiem parafii. Zachowujemy o wszystkich wdzięczną pamięć do której zobowiązuje nas ich pełne ofiarności poświęcenie, a tych którzy odeszli polecamy Miłosierdziu Bożemu.
Lud Boży, umacnia swoją wiarę śpiewem i muzyką, która wypływa z serc wierzących i staje się częścią modlitewnej liturgii. Śpiew pozwala przeżyć wiarę, jako żywiołową radość i miłość, jako ufne oczekiwanie na zbawcze działanie - jak przekazał nam to w Liście do artystów Jan Paweł II. Muzyka i śpiew są czymś więcej niż upiększaniem kultu. Są bowiem częścią celebracji liturgicznej, tworząc istotny sposób czynnego uczestnictwa w sprawowaniu kultu.

3. Modlitwa
Boże Ojcze, który na drogach prowadzących do Ciebie w ziemskiej pielgrzymce gromadzisz nas w swoich świątyniach, spraw byśmy w nich kształtowali nasze godne życie, nauczyli się żyć dla Ciebie i dla drugich, byli umacniani Twoim Słowem i sprawowaną Eucharystią. Niech łaska sakramentów, którą otrzymujemy, ukształtuje w nas Twoje życie byśmy mogli jako Twoje dzieci spotkać się w wieczności z Tobą, jako Ojcem.
Maryja Jasnogórska, którą przyjmiemy w naszych świątyniach i wspólnotach parafialnych niech uczyni głęboką i dojrzałą naszą wiarę i miłość. Amen