Arcybiskup Janusz Bolonek urodził się 6 grudnia 1938 roku w Hucie Dłutowskiej koło Pabianic. Został ochrzczony 26 grudnia 1938 roku w kościele parafialnym pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa i Trzech Króli w Dłutowie i otrzymał imiona Januariusz i Mikołaj.
Młodość spędził w Łodzi, gdzie uczęszczał do szkół średnich i do Wyższego Seminarium Duchownego. Święcenia kapłańskie przyjął 17 grudnia 1961 roku z rąk biskupa Jana Wawrzyńca Kulika w rodzinnej parafii Dłutów. Kilka miesięcy wcześniej rozpoczął studia filologii klasycznej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Po roku, na polecenie biskupa Michała Klepacza, wyjechał do Rzymu.
Od 1962 roku, mieszkając w Papieskim Kolegium Polskim studiował teologię dogmatyczną na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. W swojej rozprawie doktorskiej przedstawił problem ekumeniczności soboru Konstantynopolitańskiego z 553 roku i wartości dogmatycznej jego dekretów. Na tejże uczelni ukończył także dwuletnią szkołę literatury łacińskiej.
W latach 1967-71 był studentem Papieskiej Akademii Dyplomatycznej i równocześnie studiował prawo kanoniczne na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim. Jego rozprawa doktorska z obojga praw dotyczyła zagadnień osobowości prawno-międzynarodowej Kościoła katolickiego.
W sierpniu 1971 roku papież Paweł VI powierzył mu stanowisko sekretarza w Nuncjaturze Apostolskiej w Nikaragui. Po czterech latach pracy w Ameryce Południowej został przeniesiony do Delegatury Apostolskiej w Waszyngtonie, gdzie przyczynił się między innymi do utworzenia Polskiej Misji Duszpasterskiej.
W 1977 roku rozpoczął pracę dyplomatyczną w Egipcie.
W 1979 roku Ojciec Święty Jan Paweł II wezwał go do pracy w Sekretariacie Stanu Stolicy Apostolskiej. Pracował tu do 1989 roku. Uczestniczył między innymi w pracach Zespołu do Stałych Kontaktów Roboczych między Stolicą Apostolską i rządem PRL. Brał czynny udział w przygotowaniu i przebiegu drugiej (1983 rok) i trzeciej (1987 rok) podróży apostolskiej Jana Pawła II do Polski. Był także członkiem Komisji Mieszanej Stolicy Apostolskiej i władz PRL, która pracowała nad wznowieniem stosunków dyplomatycznych między Stolicą Apostolską i Polską.
W latach 1988-1989 towarzyszył w licznych podróżach do Polski nuncjuszom do specjalnych poruczeń: abp. Luigiemu Poggi i abp. Francesco Colasuonno.
Dnia 25 września 1989 roku został podniesiony do godności arcybiskupa. Sakrę biskupią otrzymał 20 października 1989 roku w Bazylice św. Piotra w Rzymie z rąk papieża św. Jana Pawła II. Współkonsekratorami byli: Arcybiskup Edward Cassidy i Arcybiskup Francesco Colasuonno, późniejsi kardynałowie. Jako dewizę przyjął wezwanie: Uni Trinoque Deo (Trójjedynemu Bogu).
Następnie pełnił urząd nuncjusza apostolskiego w następujących państwach:
- na Wybrzeżu Kości Słoniowej i pronuncjusza w Nigrze i Burkina Faso (1989–1995),
- w Rumunii (1995–1998),
- w Urugwaju (1999–2008),
- w Bułgarii (2008-2013),
- oraz jednocześnie w Bułgarii i Macedonii (2011-2013).
Po przejściu na emeryturę zamieszkał w Łodzi.