Tabernakulum

Katecheza liturgiczna nr 68 (Niedziela, 28 czerwca 2015 roku): Tabernaculum po łacinie znaczy „namiot” i kojarzy się z Przybytkiem z czasów wędrówki Izraelitów przez pustynię. Po przymierzu zawartym pod Synajem Namiot Spotkania był świętym miejscem spotkania ludu ze swoim Bogiem. W nowym Przymierzu prawdziwym Namiotem Spotkania jest ludzka natura przyjęta przez Syna Bożego. Św. Jan pisze dosłownie w swej Ewangelii: „Słowo ciałem się stało i rozbiło namiot między nami” (J 1,14). Wydanie w ofierze swego ludzkiego życia Jezus zawarł w znakach eucharystycznych, które spożywamy i które adorujemy.
Tabernakula, w których przechowujemy Najświętszy Sakrament, przypominają, że Jezus „obozuje” wśród nas, rozbija swój namiot. Tabernakulum przypomina o trwałych znakach sakramentalnej obecności Chrystusa pośród nas. W czasie Mszy św. słyszymy słowa: „to jest Ciało za was wydane”. Przemieniony chleb staje się trwałym znakiem Chrystusowego wydania. Przechowujemy więc Ciało Pana Jezusa, by je udzielać poza Mszą św., zwłaszcza chorym. Innym celem przechowywania jest adoracja – otwarcie się na znak Obecności, która nieustannie jest dla nas. Można ubolewać, że dziś tak wiele kościołów musi być zamkniętych w ciągu dnia. Wyklucza to możliwość nawiedzenia Najświętszego Sakramentu, adoracji.
Gdzie tabernakulum powinno być umieszczone? Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego najpierw stwierdza ogólnie: „Najświętszy Sakrament należy przechowywać w tabernakulum umieszczonym w części kościoła odpowiednio godnej i przyozdobionej oraz sprzyjającej modlitwie” (OWMR 314). Następnie zaś podaje dwie możliwości: „…Tabernakulum można umieścić:
w prezbiterium, poza ołtarzem, przy którym sprawuje się Mszę świętą, w formie i miejscu
bardziej odpowiednim, nie wykluczając dawnego ołtarza, którego nie używa się już do celebracji
(por. nr 303);
w jakiejś kaplicy, organicznie związanej z kościołem, nadającej się do prywatnej adoracji i
modlitwy wiernych oraz dla nich widocznej” (OWMR 315).
Umieszczenie Najświętszego Sakramentu w bocznej kaplicy lub też w prezbiterium, ale nie na osi głównej kościoła, w niczym nie umniejsza czci dla Postaci eucharystycznych. Chodzi o to, by unikać pewnej „konkurencyjności” pomiędzy ołtarzem i tabernakulum. W czasie liturgii w centrum naszej uwagi jest ołtarz. Uczestniczymy w ofierze, której owocem jest zawarta w znakach obecność
Chrystusa wydającego się za nas. Uczestnictwo w Eucharystii i adoracja Najświętszego Sakramentu są
* różnymi, uzupełniającymi się sposobami wyrażenia czci dla Chrystusa eucharystycznego.
Na zakończenie fragment obrzędu błogosławieństwa tabernakulum:
„Boże, pomnażaj w naszych sercach łaskę wiary, abyśmy gorliwie rozważając miłość Twojego Syna, obecnego wśród nas w Najświętszym Sakramencie, owocnie uczestniczyli w sprawowaniu pamiątki naszego odkupienia”.