Śpiew

Katecheza liturgiczna nr 57 (niedziela, 22 marca): Liturgiczne dokumenty Kościoła ujmują śpiew liturgiczny’w kategoriach świętych znaków, których „używa liturgia dla oznaczenia niewidzialnych spraw Bożych”, a które „zostały wybrane przez Chrystusa lub Kościół”. Gdy więc Kościół „modli się, śpiewa lub działa, wiara uczestników wzrasta, a dusze wznoszą się ku Bogu, aby Mu oddać duchowy hołd i otrzymać obfitszą łaskę” [KL 33]. Szczególne znaczenie śpiewowi w liturgii nadaje jego ścisły związek ze słowem Bożym, które w uroczystej liturgii powinno być wyrażone w formie śpiewanej. W liturgii słowo wiary – czyli odpowiedź na Boże orędzie – łączy się ze śpiewem: „w liturgii bowiem Bóg przemawia do swego ludu, Chrystus w dalszym cią¬gu głosi Ewangelię, lud zaś odpowiada Bogu śpiewem i modlitwą [tamże]. Obok więc osobistej odpowiedzi Bogu, wspólny śpiew staje się znakiem jedności wiernych w Koście¬le. Modlitwa wyrażona tą samą melodią pomaga lepiej zrozumieć i przeżywać istotę wspólnotowej modlitwy Kościoła, którą pragnie on zanosić do Boga „jednym głosem”.
Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego podkreśla, że do śpiewu w celebracji Mszy świętej „należy przywiązywać wielką wagę”. „Chociaż nie zawsze jest konieczne, np. we Mszach codziennych, stosowanie śpiewu we wszystkich częściach z natury swej przezna¬czonych do śpiewu, ze wszech miar należy dbać o to, by nie zabrakło śpiewu usługujących i ludu podczas Mszy świętych celebrowanych w niedziele i nakazane święta” [OWMR 40]. Dokumenty Kościoła zgodnie wskazują na śpiew gregoriański, który jest „własnym śpiewem liturgii rzymskiej” i winien zajmować w niej „pierwsze miejsce”, choć „nie są wykluczone inne rodzaje muzyki, zwłaszcza wielogłosowa, byleby odpowiadały duchowi czynności liturgicznej i sprzyjały uczestnictwu wszystkich wiernych” [41].
Za śpiew w liturgii odpowiedzialnych jest wiele osób: przede wszystkim kapłan, który winien śpiewać teksty mszalne mające melodie [por. 147]; dalej psałterzysta, wyko¬nujący psalm między czytaniami [102]; zespół śpiewaków lub chór ma nie tylko „należy¬cie wykonywać przeznaczone dla niego części”, ale przede wszystkim „wykazać troskę o to, aby wierni brali czynny udział w śpiewie”. Te same uwagi odnoszą się również do in¬nych wykonawców muzyki – szczególnie do organisty – którzy „powinni podtrzymywać śpiew całego ludu i nim kierować” [103-104], podejmując wysiłek uczenia wiernych śpiewu starych i nowych pieśni liturgicznych. Należy także uwrażliwiać wiernych na war¬tość i znaczenie aktywnego uczestnictwa w liturgii poprzez wspólny śpiew.