Dialogiczny charakter liturgii

Katecheza liturgiczna nr 55 (niedziela, 8 marca): Katechizm Kościoła Katolickiego określa celebrację sakramentów jako „spotkanie dzieci Bożych z Ojcem w Chrystusie i Duchu Świętym; spotkanie to wyraża się jako dia-log przez czynności, słowa i znaki” (KKK 1153; 1101). W Eucharystii Bóg staje przed każdym człowiekiem w słowie i sakramencie. To wymaga odpowiedzi człowieka – odpo¬wiedzi jego wiary. Za pośrednictwem znaków człowiek ma spotkać Boga, ma wejść z Nim w bezpośredni, żywy kontakt, nawiązać z Nim dialog. Dlatego liturgię można uznać za „martwą, bezowocną i bezskuteczną”, jeżeli są sprawowane tylko pewne ceremonie i zna¬ki, a nie dokonuje się przez te obrzędy „wejście człowieka w osobowy, wewnętrzny kon¬takt z Bogiem”. Bardzo często liturgia staje się martwą, gdy ludzie w jej czasie zajmują się modlitwą osobistą lub stoją biernie czekając na zakończenie, albo włączają się do śpiewu, odpowiedzi tylko zewnętrznie, automatycznie i podobnie wstają, siadają, klękają, tylko dlatego, że tak czynią wszyscy (zob. F. Blachnicki, Konferencje rekolekcyjne, Krościenko 1987, s. 2). Taki sposób uczestnictwa w liturgii był już krytykowany przez proroków Sta¬rego Testamentu, żądających powiązania ze składanymi ofiarami wewnętrznego zaanga¬żowania i przemiany człowieka. Bóg nie ma upodobania w czysto zewnętrznych, nawet bardzo bogatych i rozbudowanych obrzędach, lecz miły Mu jest duch skruszony, czyste serce człowieka, posłuszeństwo wobec słowa Bożego, miłość i czynienie miłosierdzia (zob. Iz l, 10-20; 29, 13 ). Dlatego wszystkie czynności, słowa i znaki w obrzędach litur¬gicznych należy wykonywać w duchu wiary, tzn. z namaszczeniem, ze skupieniem, z sza¬cunkiem, z osobistym zaangażowaniem, próbując wniknąć w ich głębię. Wymaga to duże¬go zaangażowania i pracy, aby zdać sobie sprawę z wielkości tego, co się dzieje w czasie Eucharystii i świadomie spotkać się z żywym Bogiem za pośrednictwem liturgicznych znaków.