Oto Baranek Boży

Katecheza liturgiczna nr 49 (niedziela, 25 stycznia 2015): Po śpiewie Baranku Boży celebrans odmawia po cichu modlitwy stanowiące bezpośrednie przygotowanie na przyjęcie Komunii świętej. Wierni powinni w ciszy włączyć się w to modlitewne przygotowanie. Cisza i wspólne milczenie mają na celu pomóc kapłanowi i wiernym w osobistym spotkaniu z Chrystusem pod postaciami konsekrowanymi chleba i wina oraz stanowią akt adoracji Wcielonego Syna Bożego. Następnie kapłan trzymając nad pateną albo nad kielichem Chleb eucharystyczny wypowiada słowa: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata. Błogosławieni, którzy zostali wezwani na Jego ucztę”. Określenie „Baranek Boży” pochodzi z Ewangelii według św. Jana (J l, 29). W świadectwie Jana Chrzciciela: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” zostaje wyrażona myśl o zastępczej i ekspiacyjnej śmierci Jezusa, uwalniającej ludzkość od grzechu. Występuje tu nawiązanie do baranka paschalnego, którego krew gwarantowała Hebrajczykom ocalenie od śmierci, a ostatecznie – wyzwolenie z niewoli egipskiej (Wj 12). Według papieża Benedykta XVI Pan Jezus umierający na krzyżu w dzień przygotowania Paschy ukazuje się jako „rzeczywisty Baranek paschalny, w którym wypełniło się znaczenie baranka paschalnego zabitego przy wychodzeniu z Egiptu”. Charakterystyka Chrystusa jako Baranka paschalnego, jaką przedstawił Jan Chrzciciel, doskonale współgra z obrazem Sługi Jahwe z Księgi Izajasza, który dobrowolnie i bez protestu umiera za grzechy swego ludu (Iz 52, 13 – 53, 12). To Izajaszowe proroctwo wypełniło się podczas chwalebnej Męki Jezusa Chrystusa. Formuła, jaką wypowiada kapłan, obwieszcza zatem odpuszczenie grzechów mocą paschalnej Ofiary Wcielonego Syna Bożego. Zwrot: Błogosławieni, którzy zostali wezwani…” pochodzi z Księgi Apokalipsy (Ap 19,9). Oznacza on, iż uczestnicy Mszy świętej zaliczają się do grona błogosławionych, czyli ludzi szczęśliwych, ponieważ zostali zaproszeni na ucztę Baranka, która jest początkiem uczty wiecznej. Nasza odpowiedź: „Panie nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja” stanowi nawiązanie do słów setnika z Kafarnaum, proszącego o uzdrowienie swego chorego sługi (Mt 8, 8). Nie traktujmy tej modlitwy w duchu pokutnym, ale wypowiadajmy ją z pokorą, płomienną wiarą i wdzięcznością wobec niezwykłej łaskawości Boga, który daje siebie nam, grzesznikom. Jest to wyznanie wiary w Pana, który ma moc nas uzdrowić i zbawić poprzez kruchy znak słowa. To wyznanie wiary zostanie później przez każdego potwierdzone słowem „Amen”, wypowiadanym w odpowiedzi na słowa: „Ciało Chrystusa”.