Znaczenie wymieniania imion świętych, papieża i biskupa

Katecheza XXXXI (niedziela, 30 listopada): W poprzednią niedzielę mówiliśmy o tym, że jesteśmy przeznaczeni do jedności z Ojcem przez Chrystusa w Duchu Świętym. Pełnia jedności jest przed nami, jest naszym celem, dlatego się o nią modlimy. Jednak już dziś przynależymy do Ciała Chrystusowego, tworzymy jedność, choć w sposób niedoskonały. Jesteśmy ludem pielgrzymującym na ziemi, ale przyznajemy się do wspólnoty z tymi, którzy nas wyprzedzili w wędrówce do wiecznej ojczyzny. Prosimy, by Pan dał nam udział w dobrach, które święci już osiągnęli. Wspominamy ich w czasie Eucharystii w ogólny sposób, jak np. w III ME: Apostołów, Męczenników i wszystkich świętych, jak i wymieniając niektóre imiona.
We wszystkich tradycjach liturgicznych, nie tylko rzymskiej, zawsze na pierwszym miejscu wspominana jest Matka Boża. Niedawno dołączono do wszystkich modlitw Mszału Rzymskiego imię św. Józefa. W pierwszej Modlitwie Eucharystycznej (Kanonie Rzymskim) mamy dwie długie „listy” świętych czczonych w Rzymie w późnej starożytności, czyli wtedy, gdy ta modlitwa powstawała. W pozostałych modlitwach, oprócz ogólnych sformułowań, mamy możliwość wspomnienia świętego, który jest patronem danego dnia lub miejsca.
Jedność Kościoła nie opiera się jednak tylko na pragnieniu przyszłej, doskonałej jedności, ani nie tylko na przyznawaniu się do społeczności świętych. Ciało, które mamy tworzyć nie jest efemeryczne. Ma swój kościec, a jest nim widzialna struktura Kościoła.
Modląc się o jedność przyznajemy się do jedności z widzialnym Kościołem, z Jego konkretną strukturą. Taki sens ma wspominanie imion papieża i biskupa. Przyznajemy się do Kościoła powszechnego, którego znakiem jedności jest papież. Jedność z Kościołem wyraża się przez zakorzenienie w lokalnej wspólnocie – w diecezji, stąd wspomnienie imienia biskupa.
Modląc się za papieża, zanosimy intencje, którymi on żyje, o których wie, że są ważne. Dlatego jest to modlitwa za cały Kościół powszechny. Podobnie modlitwa za biskupa jest zanoszeniem prośby za Kościół partykularny, czyli diecezję, w której żyjemy.