Anamneza z ofiarowaniem

Katecheza XXXVIII (niedziela, 9 listopada): Jezus podczas ostatniej wieczerzy powiedział: „to czyńcie na moją pamiątkę”. Kościół, wierny słowom Jezusa „sprawuje pamiątkę Pana”. Słowo „pamiątka” w liturgii oznacza „uobecnienie”. By nie mylić jej ze zwykłą pamiątką czy wspomnieniem, używamy spolszczonego greckiego słowa „anamneza”. Przez liturgiczne „wspominanie” jakiegoś wydarzenia staje się ono obecne dla nas, a my stajemy się jego uczestnikami. Choć celebrans wypowiada słowa Jezusa z ostatniej wieczerzy, nie oznacza to, że tym uobecnionym wydarzeniem jest uczta Jezusa z apostołami. Słyszymy: „to jest Ciało za was wydane”; „to jest Krew za was wylana”. Stajemy wobec wydanego Ciała i wylanej Krwi, czyli wobec ofiary Chrystusa.

„Bóg tak umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16). Ojciec wydał swego Syna w nasze ręce, aby przez Niego objawić nam swoją miłość, a Syn przyszedł wypełnić wolę Ojca, a więc zgodnie z Jego zamysłem wydał siebie w ręce ludzi. Wydanie siebie ludziom i oddanie w ręce Ojca jest jednym aktem Jezusa. Przybity do krzyża przez ludzi woła Ojca: „w ręce Twoje oddaję ducha mego”. Efektem wydania w ręce ludzi jest krzyż; owocem oddania w ręce Ojca jest zmartwychwstanie. Msza święta jest uobecnieniem wydania Jezusa zarówno ludziom, jak Ojcu, a więc zarówno Jego śmierci i zmartwychwstania. Zmartwychwstanie jest podniesieniem ludzkiej natury Jezusa Chrystusa do nowego sposobu istnienia, który określamy jako wniebowstąpienie, a całość tego wydarzenia – czyli przejście przez śmierć i zmartwychwstanie do chwały nieba – misterium paschalnym.

Na pytanie, jakiego wydarzenia obchodzimy pamiątkę w Eucharystii, odpowiadamy: misterium paschalnego, to znaczy śmierci, zmartwychwstania i wniebowstąpienia. Skoro wspominanie liturgiczne jest uobecnieniem, to wydarzenie to jest dane w nasze ręce i przedstawiamy je Ojcu, mówiąc: „przyjmij Ofiarę, przez którą nas pojednałeś za sobą” (3 ME). Jest też naszą siłą do włączenia się w ofiarę Chrystusa. Ze śmierci i zmartwychwstania Jezusa czerpiemy moc do wydania siebie, do oddania siebie woli Ojca, który posyła nas do braci i rozumiemy, że ofiarowanie siebie Panu Bogu owocuje oddaniem braciom.