Prefacja

Katecheza XXXII (niedziela, 28 września): Prefacja
Modlitwa eucharystyczna rozpoczyna się prefacją, w której kapłan jednoczy wiernych zgromadzonych na Mszy świętej w dziękczynieniu, jakie w ich imieniu zanosi do Ojca przez Chrystusa w Duchu Świętym. Ś w. Cyprian terminem „prefacją” posługuje się na oznaczenie wstępnego dialogu, w którym celebrans na początku Modlitwy eucharystycznej wzywa wiernych do oderwania serca od spraw doczesnych, aby skierować je ku Bogu. Prefacja ze swej natury jest lirycznym hymnem, rodzajem poematu, manifestacją radości i wdzięczności za dzieło zbawienia wszystkich ludzi, dokonane przez Jezusa na krzyżu. Chodzi w niej przede wszystkim o uwielbienie Boga Stwórcy za dzieło stworzenia i odkupienia. Nawiązuje ona do aktualnie przeżywanego okresu liturgicznego, do przypadających uroczystości Pańskich, maryjnych czy określonych obchodów ku czci świętych. Stąd też w wersji polskiej Mszału rzymskiego mamy aż 97 różnych prefacji, które jak kamyczki w mozaice tworzą „modlitewną” biografię Jezusa Chrystusa. Prefacja nie jest tylko wstępem do Modlitwy eucharystycznej, ale stanowi jej integralną część, nadającą ton całej modlitwie „dziękczynienia i uświęcenia”. Każda prefacją rozpoczyna się uroczystym dialogiem pomiędzy kapłanem a ludem. W prefacji można wyróżnić trzy główne części. Pierwsza z nich jest zasadniczo niezmienna i nawiązuje do odpowiedzi wiernych wezwanych do dziękczynienia Bogu. W słowach „Zaprawdę godne to i sprawiedliwe” znajdujemy odzwierciedlenie nauki św. Pawła o wdzięczności, jako stałej postawie chrześcijanina, która powinna towarzyszyć naszej modlitwie. Część drugą prefacji określa się zwykle słowem „embolizm”. Jest to część zmienna, charakterystyczna dla danej prefacji, w której wyrażamy uwielbienie i wdzięczność za konkretną interwencję Bożą w dziejach zbawienia, o jakiej mówiła liturgia słowa danej niedzieli, święta czy uroczystości. Na Wielkanoc dziękujemy za dar zmartwychwstania. Na Boże Narodzenie kontemplujemy tajemnicę Wcielenia Syna Bożego. Natomiast w Adwencie uświadamiamy sobie, iż Chrystus poprzez swoje przyjście w ludzkiej naturze otworzył nam drogę wiecznego zbawienia. W zakończeniu prefacji dochodzi do głosu prawda wiary o łączności Kościoła pielgrzymującego na ziemi z Kościołem triumfującym w niebie. W składaniu Bogu uwielbienia i dziękczynienia towarzyszą nam aniołowie i święci. Prefację kończy hymn wychwalający Boga po trzykroć świętego.