W Wielką Środę 31 marca br. zaopatrzona Sakramentami Świętymi w 92 roku życia i 71 roku życia zakonnego zmarła śp. siostra Maria Emiliana Stręciwilk ze Zgromadzenia Sióstr Męki Pana Naszego Jezusa Chrystusa.
s. Emiliana ze Zgromadzenia Sióstr Męki Pana Naszego Jezusa Chrystusa urodziła się ona 3 lipca 1929 roku w małej podlubelskiej wiosce o nazwie Dzwola, jako czwarte, a zarazem najmłodsze dziecko w rodzinie. Rodzice starali się wychować swoje dzieci w duchu religijnym i patriotycznym. Autorytetem dla całej rodziny był stryj dominikanin O. Marcin Stręciwilk, który zmarł w Gidlach i spoczywa w podziemiach tamtejszego kościoła.
O życiu zakonnym myślała już w szkole podstawowej i w miarę upływu lat, coraz bardziej była przekonana, że powinna zostać siostrą zakonną. W tym też celu, korzystając z rady księdza prefekta, skontaktowała się z Siostrami Pasjonistkami, które prowadziły Dom Dziecka w pobliskim Janowie Lubelskim.
Po uzyskaniu odpowiednich informacji i ustaleniu terminu przyjazdu w towarzystwie trzech koleżanek na początku 1950 roku udały się do domu zakonnego w Płocku, gdzie zostały przyjęte. Po wstępnej formacji w dniu 15 sierpnia 1950 roku z rąk ks. bp Tadeusza Zakrzewskiego otrzymała strój zakonny, a wraz z nim imię zakonne S. Maria Emiliana. Po obłóczynach rozpoczął się dalszy ciąg formacji zakonnej zwany nowicjatem i junioratem. Trwał on 7 lat.
Pierwszą profesję zakonną Siostra Emiliana złożyła 12 sierpnia 1952 roku, a profeską wieczystą stała się 12 sierpnia 1957 roku. Początkowo pracowała w Strzemieszycach i w Dąbrowie Górniczej, potem w płockiej katedrze. W roku 1973, a więc niedługo po pożarze, rozpoczęła pracę w łódzkiej katedrze jako zakrystianka. Trwające prace remontowe katedry wymagały od niej wiele cierpliwości i szczególnej pracowitości. Już od ponad 45 lat z zadziwiającą pogodą ducha służy Bogu i ludziom w archikatedrze. Jest przykładem życia cichego i bez reszty oddanego Panu Bogu. Dla licznie odwiedzających łódzką świątynię wiernych jest ona nie tylko wzorem osoby życia konsekrowanego, ale też staje się powiernicą duchową w prośbach o modlitwę do Boga. Niemal całe dotychczasowe życie zakonne Siostry Emiliany, to praca w zakrystii, w zaciszu obecności Pana. Często spotkać można Siostrę Emilianę trwającą cicho na modlitwie przed Najświętszym Sakramentem, czy przed obrazem Matki Bożej. Troska o czystość i piękno szat liturgicznych, o to, by podczas liturgii przy ołtarzu niczego nie zabrakło to jej atrybut. To ona przypomni klerykom, ceremoniarzom, czy panom kościelnym o tym, o czym oni winni pamiętać. Dla księży biskupów i licznie nawiedzających bazylikę archikatedralną kapłanów jest wzorem pokory, szacunku i życzliwości.
Ojciec Święty Franciszek na prośbę księdza arcybiskupa Grzegorza Rysia w 2019 roku przyznał s. Marii Emilianie Stręciwilk Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice.
Siostra Emiliana udzieliła wywiadu portalowi Archidiecezji Łódzkiej, w którym mówi o swoim powołaniu i życiu zakonnym.
