Przedszkole im Św. Franciszka z Asyżu Sióstr Bernardynek

Nauczyciel

Nauczyciel montessoriański to wychowawca który staje się pomocnikiem dziecka w jego uczeniu się. Tylko nauczyciel, który zaakceptuje dziecko jako istotę żywą i pełną aktywności, jeśli jest w stanie zejść na drugi plan, tylko wtedy daje jego wyzwalającej się energii przestrzeń do działania. Wynika z tego nowe, ważne zadanie dla wychowawcy, a mianowicie to, że materiał dydaktyczny nie powinien go zastępować. Nauczyciel ma być pośrednikiem pomiędzy materiałem a dzieckiem. Rezygnuje on tutaj z funkcji wykładowcy, a przyjmuje rolę obserwatora i pomocnika.

Obserwacja dziecka pełna jest szacunku, miłości i pokory. Aby do tego dojść trzeba przebyć długą drogę odnajdywania miłości człowieka do człowieka. Taka pogłębiona obserwacja prowadzi do zrozumienia duszy wychowanka, co jest podstawą udzielenia pomocy w jego rozwoju. Dziecko ma prawo do swego indywidualnego tempa, a nauczyciel ma za zadanie poznać to tempo i dać dziecku czas na prawidłowy stopniowy jego rozwój. Szczebel po szczeblu dziecko, kroczy swoją drogą. Swe kroki wyznacza ono samo, usuwamy kamień spod jego nóg, tylko wtedy, gdy jest to konieczne.

W naszym przedszkolu nauczycielki są siostrami zakonnymi. Posiadamy wymagane przygotowanie do pracy z dziećmi i staramy się systematycznie doskonalić warsztat zawodowy oraz dbać o rozwój własnej postawy życiowej. Dążymy do tego, aby nasza obserwacja, która dla nauczyciela montessoriańskiego jest podstawą pracy pedagogicznej była przepełniona miłością do dziecka, wytrwałością, cierpliwością, skromnością, pokorą i wyrozumiałością.

Jako nauczycielki jesteśmy odpowiedzialne za organizację przygotowanego otoczenia, jego porządek i estetykę. Systematycznie wzbogacamy bazę materialną, mając na uwadze rozwój każdego dziecka. Siostry pracujące w jednej grupie wykorzystują własne predyspozycje i swoje mocne strony dla dobra dzieci. Każda z nas stara się być dla dziecka przewodnikiem w poznawaniu świata, a dziecko postrzega jako osobę pełną aktywności, którą obserwuje i inspiruje do pracy. Nie znaczy to jednak, iż naszej postawy wychowawcy nie poddajemy refleksji. Na co dzień dostrzegamy własne braki i błędy, do których popełniania mamy prawo i dążymy do ich eliminacji poprzez wewnętrzną pracę nad sobą i dialog. W kontaktach międzyosobowych nauczyciel - dziecko, istotne znaczenie ma przykład wychowawcy, który jest dla dziecka autorytetem.

Nauczyciel jest dla dziecka przewodnikiem, inicjatorem działań dziecka. Staramy się być aktywne, kiedy wprowadzamy dziecko w związki z otoczeniem, a pasywne, kiedy ta relacja się już nawiązała. Odpowiadamy na pytania dzieci i słuchamy ich. Dziecko może oczekiwać od nas szacunku do niego samego i do jego pracy. "Podajemy dziecku rękę", kiedy popełnia błędy lub nie chce pracować. Akceptujemy dziecko, które przygląda się pracy innych. Dajemy odczuć swą obecność dziecku, które nas potrzebuje, okazujemy zrozumienie dla wysiłków i rezultatów pracy dziecka.

W naszej pracy mamy wiele swobody. Zaletą jest to, iż wszystkie nauczycielki dzielą się bieżącymi informacjami i podejmują wspólne decyzje o działaniu na rzecz dobra dzieci

Swoją pracę jako nauczycielki opieramy o wskazówki sformułowane przez M. Montessori dotyczące postawy wychowawcy:

1. Nauczyciel ma przede wszystkim zadbać o ład i porządek wśród przedmiotów, dokładnie sprzątać otoczenie, troszczyć się o nie, tak aby wyglądało czysto i schludnie; ma usuwać skutki używania przedmiotów: załatać, wyreperować, odmalować; ma też pamiętać o wychowawczej roli ozdób i dekoracji.
2. Musi nauczyć dzieci korzystania z przedmiotów, dokładnie pokazać, jak przebiega ćwiczenie codziennych praktycznych umiejętności życiowych; ma to zrobić serdecznie i starannie, tak aby dziecko mogło wybrać dowolny przedmiot z otoczenia i umiało zrobić z niego użytek.
3. Nauczyciel ma być aktywny, kiedy wprowadza dziecko w związki z otoczeniem. Ma być pasywny, kiedy relacja ta się już nawiązała.
4. Musi obserwować dzieci i zważać, by ich siły nie rozpraszały się nadaremnie, gdy któreś nie może znaleźć potrzebnego przedmiotu albo potrzebuje pomocy.
5. Musi spieszyć tam, dokąd go dziecko wzywa.
6. Musi słuchać i odpowiedzieć, kiedy go o to poprosi.
7. Musi okazać szacunek dziecku wykonującemu pracę i nie przerywać mu.
8. Musi okazać szacunek dziecku, które popełnia błędy, i nie poprawiać go.
9. Musi okazać szacunek dziecku, które odpoczywa i przygląda się, jak inni pracują: nie przeszkadzać mu, nie wołać i nie zmuszać do pracy.
10. Musi jednak niestrudzenie próbować dziecku, które popełnia błędy, podsuwać przedmioty, które ono już raz odrzuciło. A osiągnie ten cel ożywiając otoczenie swoim milczeniem i swoją troskliwością: rozważnym milczeniem, łagodnym słowem, obecnością kogoś, kto kocha.
11. Nauczyciel musi dać odczuć swą obecność dziecku, które szuka, a skryć się przed tym, które znalazło.
12. Nauczyciel ma stanąć przy dziecku, które ukończyło wybraną pracę i twórczo wyczerpało swój zasób energii, i milcząc podać mu własną duszę jak duchowy przedmiot.

Galeria

POCZĄTEK ROKU 2016/17

PRZEDSZKOLE w MIKROKOSMOSIE :)

Konkurs Ekologiczny 2011r.