Nie mogło być inaczej! Dla Retkińskiej młodzieży to oczywiste, że u sióstr Świętej Rodziny z Bordeaux i tym razem była rodzinna atmosfera. Młodzież z parafii Świętej Rodziny wybrała się w gości “do rodziny” na Żuczej, aby przeżyć skupienie. Oprócz gospodarzy miejsca, zaangażowane były zaprzyjaźnione siostry Honoratki oraz ksiądz Marcin, duszpasterz młodzieży.
Siostra Estera powiedziała, że aby móc mówić o nadnaturalnej relacji z Bogiem, trzeba najpierw zadbać o relacje międzyludzkie. Siostry Honoratki współpracowały i trudziły się z Siostrami z Żuczej, aby zacieśnić więzi pomiędzy uczestnikami w czasie integracji. Nie wszyscy bowiem się znali, gdyż byli i tacy, którzy dopiero stawiają pierwsze kroki w retkińskim duszpasterstwie. Patryk i Lena ze wspólnoty „El Retkinio” grali na gitarze podczas wspólnego śpiewania piosenek. Jak później przyznał Piotrek, kandydat do przyjęcia sakramentu bierzmowania, był zdziwiony, że tak się przyjaźnimy.
Najbardziej zapamiętanym i dyskutowanym przez znasz zagadnieniem było pytanie postawione w czasie konferencji. Kapłan postawił nam pytanie: “Czy chcesz żyć tak blisko Boga, żeby zło tego świata, mimo że będzie wokół ciebie, cię nie popsuło?”. Młodzież dostała lekcję, że relacja z Bogiem jest fundamentem życia chrześcijanina, trzeba zatem ją rozwijać, pogłębiać, coraz bardziej przybliżać się do Boga.
Nie zabrakło konkretów! Z drugiej stronu Łagiewnickiego Lasu odnaleźliśmy przykład człowieka żyjącego w relacji z Bogiem. Dzięki gościnności Ojców Franciszkanów, mieliśmy możliwość posłuchać o bł. Rafale Chylińskim, i to przy jego relikwiach. Ojciec Jakub dał się nawet namówić, aby “nieco uchylić drzwi od klauzury” i pokazać młodzieży klasztor od środka.
Święty czas adoracji przygotowaliśmy już sami, aby dać sobie szansę na osobiste spotkanie z Bogiem. Posłużyliśmy się rozważaniami tekstów świętej Faustyny i podglądaliśmy jej niezwykłą relację z Jezusem. Systematyczne angażowanie się w scholę młodzieżową Parafii Świętej Rodziny ośmieliło Weronikę, Teresę, Patryka i Lenę, aby pieśniami towarzyszyć uczestnikom popołudniowej adoracji.
Zwieńczeniem tego zimowego dnia skupienia była radosna Eucharystia, po której nadszedł smutny czas pożegnania. Na szczęście, jak powiedziały siostry, “Nie mówimy do widzenia, tylko do zobaczenia”.
