Dystrybucja mleka w Bejrucie | Sumar Sleem
Dożywianie najuboższej ludności Unii Europejskiej - PEAD 2008
Caritas Archidiecezji Łódzkiej po raz kolejny uczestniczy w projekcie „Dożywianie najuboższej ludności Unii Europejskiej” (PEAD). W bieżącym roku przekażemy najbardziej potrzebującym pra0wie 550 ton żywności. Beneficjentami projektu są podopieczni Punktu Pomocy Charytatywnej Łódzkiej Caritas, Parafialnych Zespołów Charytatywnych, Szkolnych Kół Caritas, Stowarzyszeń i Gminnych Ośrodków Pomocy – łącznie prawie 15 tysięcy osób.
Każdego miesiąca Caritas Archidiecezji Łódzkiej przekazuje 8 – 10 kg żywności dla każdej osoby objętej programem. Wśród artykułów spożywczych znajdują się: dżem (13,3 ton), mleko (249,2 tys. l.), mąka (57,6 ton), makaron (57,6 ton), musli (13,4 ton), płatki kukurydziane (24,6 ton), cukier (51,4 ton), ser żółty (15,1 ton), ser topiony (22,5 ton), kasza jęczmienna (26,8 ton), kasza z mięsem – danie gotowe (12,8 ton).
Od 1987 roku w krajach Unii Europejskiej funkcjonuje Europejski Program Pomocy Najbardziej Potrzebującym (franc. Programme Europeen d' Aide aux plus Demunis - PEAD). Podstawą jego realizacji jest Rozporządzenie Komisji Europejskiej nr 3730/87 zezwalające na bezpłatne przekazywanie osobom potrzebującym żywności pochodzącej z rezerw UE przez akredytowane organizacje charytatywne z terenu Wspólnoty (w tym banki żywności).
Idea stworzenia programu powstała w latach 80-tych, w okresie, kiedy w magazynach agencji interwencyjnych krajów unijnych zgromadzone zostały ogromne ilości nadwyżek żywności. Władze unijne nie były w stanie ani sprzedać ich w obrębie Unii, ani wyeksportować poza kraje członkowskie, m.in. ze względu na wysokie koszty dopłat eksportowych. Jednocześnie magazynowanie nadwyżek wymagało coraz większych nakładów finansowych. W tej sytuacji uznano za zasadne rozdysponowanie nagromadzonych zapasów wśród ludności ubogiej z terenu krajów członkowskich.
Należy podkreślić, iż program PEAD spotkał się ze znacznym zainteresowaniem państw UE. Z jednej strony rozwiązywał on problem gromadzonych w nadmiernych ilościach zapasów, co niejednokrotnie skutkowało marnowaniem żywności, a z drugiej zaś strony tworzył warunki dla wspierania działania organizacji charytatywnych w walce z ubóstwem i niedożywieniem na rynku lokalnym. Jest sprawą oczywistą, iż rozwiązywanie lokalnych problemów jest znacznie bliższe rządom państw członkowskich niż troska o byt społeczności innych krajów borykających się permanentnie z brakami żywności.
