Modlitwa dnia (kolekta)

Katecheza jedenasta (niedziela, 9 lutego): Modlitwa dnia (kolekta)
Każda modlitwa czyni Boga obecnego pośród nas. To modlitwa – jako dialog człowieka z Bogiem – sprawia, że człowiek staje w obecności Tego, który obdarzył go życiem i umiłował ponad wszystko; do końca ich umiłował, jak powiedział Jezus do swoich uczniów podczas Ostatniej Wieczerzy (J 13,1). Każdego dnia kierujemy nasze modlitwy do Boga, a szczególnym – liturgicznym wezwaniem jest „modlitwa dnia” proklamowana przez kapłana podczas każdej Eucharystii. Modlitwa dnia zwana również „kolektą” (łac. collecta – od collegare – zbierać, łączyć) w starożytności chrześcijańskiej była modlitwą rozpoczynającą liturgię Mszy i poprzedzającą czytanie Pisma Świętego. Przyjmuje się, że wprowadzono ją do Mszy Św. w V wieku za czasów papieża Leona Wielkiego (440 – 461). To właśnie w kolekcie, która dziś wieńczy Obrzędy Wstępne Mszy św. i jednocześnie stanowi preludium Liturgii Słowa, kapłan zbiera, łączy nasze osobiste modlitwy, dziękczynienia, prośby i przedstawia je Bogu; kieruje je z rozłożonymi rękoma w imieniu całego zgromadzenia liturgicznego. Kapłan wzywa lud Boży zachętą Módlmy się, po której następuje chwila milczenia. Chwila ciszy służy ma nam uświadomić, że stoimy w obliczu Boga i w sercu pragniemy wyrazić nasze prośby. Sprawy ludzkie łączy się w ten sposób z dziełem zbawienia człowieka i świata, codzienność z jej wszystkimi sprawami staje się drogą prowadzącą do zbawienia. Wszystko, co człowiek czyni i przeżywa, ma odnosić do Pana Boga, wtedy bowiem odkrywa sens zdarzeń własnego życia i uzyskuje siłę do podejmowania trudnych zadań codzienności. W modlitwie dnia proklamowanej przez kapłana wyraża się również charakter celebracji. Na mocy starożytnej tradycji Kościoła kolekta jest zazwyczaj skierowana do Boga Ojca przez Chrystusa w Duchu Świętym. Lud Boży, przyłączając się do modlitwy, przez aklamację Amen uznaje modlitwę za swoją.