Wyznanie wiary

Katecheza osiemnasta (niedziela, 30 marca): Wyznanie wiary

Celem liturgii słowa nie jest proste zapoznanie się z tekstami biblijnymi. Wsłuchujemy się w słowo, aby przyjąć je całym sercem, jako głos Boga skierowany do każdego z nas. Jeśli wierzymy, że Bóg do nas przemawia, to liturgia słowa staje się spotkaniem, czy raczej: dialogiem pogłębiającym spotkanie. Bóg do nas mówi, a my odpowiadamy. W Starym Testamencie Prawo Boże ogłoszone jest w formie norm Przymierza. W Księdze Wyjścia czytamy, że u stóp Synaju Mojżesz „zwołał starszych ludu, i przedstawił im wszystko, co mu Pan nakazał. Wtedy cały lud jednogłośnie powiedział: Uczynimy wszystko, co Pan nakazał” (Wj 19,7n). Prawo pochodzi od Pana, który sam wybrał lud i zaangażował się w jego historię. Wyprowadził z niewoli egipskiej i obiecał doprowadzić do Ziemi Obiecanej. W świetle Przymierza spod Synaju patrzymy na Nowe Przymierze zawarte w Chrystusie. Chrystus wyzwolił nas z niewoli grzechu i obiecał, że doprowadzi do pełni życia w domu Ojca.
W czasie Mszy św. w liturgii słowa są nam przypominane Boże obietnice i Nowe Prawo. A my odpowiadamy wyrażając wiarę i chęć pójścia za wezwaniem. Czynimy to odmawiając „Wierzę w jednego Boga”.
„Wyznanie wiary” nazywane jest też „Symbolem”, gdyż zebrane są w nim razem podstawowe prawdy wiary. Tekst Symbolu wiary rozwijał się przez wieki. Kolejne sobory dawały odpowiedzi na pojawiające się kontrowersje i wcześniejsze sformułowania zastępowano nowymi, bardziej ścisłymi. W ten sposób powstał tekst, którego znajomość miała strzec przed błądzeniem w wierze. Z takich to powodów wyznanie wiary zostało wprowadzone do liturgii: aby ci, którzy w niej uczestniczą, otrzymali jakby „katechezę w pigułce”. Nie jest to zestaw prawd abstrakcyjnych, ale katecheza o Bogu, który działa „dla nas i dla naszego zbawienia” i jest obecny w sprawowanej Eucharystii. Wyznanie wiary jest czymś więcej niż uznaniem, że Bóg istnieje. Formuła wiary jest jednocześnie deklaracją ufności, wierności i posłuszeństwa Bogu.