Obrus

Katecheza dwudziesta szósta (niedziela, 8 czerwca): Obrus

Zgodnie ze starą tradycją ołtarz przykrywa się obrusem (co najmniej jednym) a na nim kładzie korporał – dodatkowy mały obrus, na którym stawia się naczynia liturgiczne. To tu mają się znaleźć ewentualne drobne cząstki konsekrowanej hostii.
Ołtarz jest miejscem uobecnienia ofiary Chrystusa, a równocześnie stołem, wokół którego gromadzimy się, by uczestniczyć w ofiarnej uczcie.
Zastosowanie obrusu wiąże się więc z kulturą stołu i posiłku. Jednak z czasem przykrycie ołtarza nabiera znaczenia symbolicznego. Symbolika obrusu nawiązuje do czynności owinięcia ciała Jezusa po zdjęciu z krzyża przez Józefa z Arymatei i do płócien widzianych przez Piotra i Jana w pustym grobie. Stąd obowiązujący od początku biały kolor używanych materiałów.
Ołtarz symbolizuje samego Chrystusa składającego siebie w ofierze. Stąd średniowieczne komentarze wiążą z obrusem, którym przykryty jest ołtarz, obraz chrześcijańskiego ludu, otaczającego swego Mistrza. Dlatego też zalecano, by obrus opadał do samej ziemi. Do symboliki wiążącej Chrystusa z ołtarzem nawiązuje też zwyczaj ogałacania ołtarzy w Wielki Czwartek po mszy Wieczerzy Pańskiej.
Dzisiejsze „Wprowadzenie do Mszału” nakazuje przykrycie ołtarza obrusem „ze względu na szacunek należny zarówno sprawowaniu pamiątki Pana, jak i Uczcie eucharystycznej, na której rozdziela się Ciało i Krew Pańską” (OWMR 304). Ten sam szacunek domaga się, by na ołtarzowym obrusie pojawiały się jedynie przedmioty konieczne do sprawowania mszy (OWMR 305-308).
Hugo ze Św. Wiktora (filozof i teolog z XI w.) pisze: „kielich to grób, patena – kamień grobu, korporał – całun, w który owinięto ciało Chrystusa”.