Rodzice, po uzyskaniu informacji, że ich dziecko jest niepełnosprawne, przeżywają bardzo silne negatywne emocje. Ulegają zakłóceniu relacje między członkami rodziny, szczególnie między rodzicami oraz rodzicami a niepełnosprawnym dzieckiem. Zadają sobie pytanie „dlaczego właśnie nas i nasze dziecko dotknęło to nieszczęście?” W przeżyciach rodziców po wykryciu u dziecka niepełnosprawności można wyróżnić kilka okresów. Są to okresy: szoku, kryzysu emocjonalnego, pozornego przystosowania się oraz konstruktywnego przystosowania się do sytuacji.

Okres szoku, często nazywany okresem krytycznym lub okresem wstrząsu emocjonalnego, następuje bezpośrednio po tym, kiedy rodzice dowiadują się, że ich dziecko jest niepełnosprawne i że nie będzie się rozwijać prawidłowo. Wiadomość ta jest dla rodziców ogromnym wstrząsem psychicznym. Rodzice oczekują, że dziecko urodzi się zdrowe i że jego rozwój będzie przebiegał bez zakłóceń. Po odkryciu niepełnosprawności dziecka większość rodziców załamuje się. W ich przeżyciach dominują: rozpacz, żal, lęk, poczucie krzywdy, beznadziejności i bezradności. Silne emocje przeżywane przez rodziców wpływają na ich ustosunkowanie do siebie i do dziecka. Pojawiają się nieporozumienia, kłótnie, wzajemna wrogość i agresja. Rodzice nie wiedzą jak postępować z dzieckiem, a ich zachowania wobec niego są pełne lęku i poczucia winy. W tym okresie rodzice potrzebują fachowej pomocy z zewnątrz.

Po okresie szoku następuje okres kryzysu emocjonalnego nazywanego często okresem rozpaczy lub depresji. Rodzice nie potrafią pogodzić się z myślą, że mają niepełnosprawne dziecko. Spostrzegają swoją sytuację jako beznadziejną, są przygnębieni, zrozpaczeni i bezradni. Towarzyszy im poczucie zawodu i niespełnionych nadziei spowodowanych rozbieżnością między wymarzonym a rzeczywistym obrazem dziecka. W przeżyciach rodziców dominują: poczucie klęski życiowej, poczucie osamotnienia, skrzywdzenia przez los i beznadziejności. W tym okresie rodzice zazwyczaj bardzo pesymistycznie oceniają przyszłość dziecka. Ten stan psychiczny może wywoływać agresję w ich wzajemnych stosunkach oraz bunt i wrogość wobec otaczającego świata. W tym okresie może wystąpić zjawisko odsuwania się ojca od rodziny. Napięcia i konflikty przeżywane przez rodziców zazwyczaj ograniczają interakcje z dzieckiem i zakłócają ich przebieg.

Kolejnym okresem w przeżyciach rodziców wychowujących niepełnosprawne dziecko jest okres pozornego przystosowania się do sytuacji. Jego dominującą cechą jest to, że rodzice podejmują nieracjonalne próby radzenia sobie z sytuacją w jakiej znaleźli się. Rodzice nie potrafią pogodzić się z niepełnosprawnością dziecka, stosują różne mechanizmy obronne.

Ostatnim z okresów przeżyć rodziców jest okres konstruktywnego przystosowania się do sytuacji. Jego istotą jest  przeżywanie przez rodziców problemu, czy i jak można pomóc dziecku. Rodzice zaczynają stosować różne zabiegi wychowawcze i rehabilitacyjne w stosunku do dziecka i zaczynają współpracować ze sobą. Życie i funkcjonowanie rodziny zaczyna organizować się wokół wspólnego celu – niesienia pomocy dziecku. W przeżyciach rodziców zaczynają dominować uczucia pozytywne. Kontakty z dzieckiem i czynności wykonywane wokół niego zaczynają przynosić im satysfakcję. Rodzice zaczynają dostrzegać postępy dziecka i przeżywają z tego powodu radość. 

Istotny wpływ na przeżycia  emocjonalne rodziców ma fakt na jakim etapie rozwoju pojawi się niepełnosprawność, w jaki sposób rodzice dowiadują się o niepełnosprawności dziecka, rodzaj i stopień niepełnosprawności, widoczność dziecka, zachowania oraz wartości i cele życiowe rodziców.

Posiadanie dziecka niepełnosprawnego przysparza rodzinie wielu problemów natury wychowawczej, emocjonalnej i społecznej, a także zaburza jej dotychczasowe funkcjonowanie. W wielu rodzinach rozluźniają się więzi rodzinne, matki są przeciążone obowiązkami związanymi z wychowaniem dziecka, ojcowie odsuwają się od codziennych spraw rodziny, nasilają się konflikty małżeńskie i następuje znaczne ograniczenie kontaktów z otoczeniem społecznym.

Dziecko niepełnosprawne nie musi być ciężarem dla rodziców czy rodzeństwa.Jeżeli zostanie przyjęte w rodzinie jako syn i brat, miłość sama sprawi, że trudności będą łatwiejsze do zniesienia, a nawet staną się źródłem nadziei i duchowej radości.