W pierwszą niedzielę adwentu w domu arcybiskupa łódzkiego przedstawiciele bratnich Kościołów Chrześcijańskich - bp Semko Koroza, ks. Eugeniusz Fiodorczuk, ks. Michał Makula oraz abp Grzegorz Ryś zapalili świąteczne świece: Wigilijnego Dzieła Pomocy Dzieciom Caritas (Kościół Rzymskokatolicki), Eleos (Kościół Prawosławny) oraz Diakonii (Kościół Ewangelicko - Augsburski i Kościół Ewangelicko - Reformowany).
Symbolem akcji charytatywnej Kościoła Rzymskokatolickiego organizowanej już po raz dwudziesty dziewiąty i Kościołów Chrześcijańskich zrzeszonych w Polskiej Radzie Ekumenicznej jest świeca, która znajdzie swoje miejsce na wigilijnym stole. Jej płomień jest znakiem solidarności z najbardziej potrzebującymi w Polsce i na świecie. W tym roku Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom realizowane jest pod hasłem „Świeca, która tworzy polską wigilię”.
Jak informuje Tomasz Kopytowski - Łódzka Caritas przygotowała ponad 70 tysięcy świec, które dostępne są w parafiach naszej archidiecezji. Pozyskane w ramach dzieła datki przeznaczone są na całoroczne dożywianie dzieci w szkołach i świetlicach, a także leczenie i rehabilitację, pomoc edukacyjną oraz letni wypoczynek. – dodaje dyrektor łódzkiej Caritas.
Początki Wigilijnego Dzieła Pomocy Dzieciom sięgają roku 1993. W kilku diecezjach przeprowadzono wówczas pilotażową akcję. W 1994 roku na zebraniu dyrektorów Caritas diecezjalnych w Rusinowicach akcja zyskała wymiar ogólnopolski. Początkowo miała też inną nazwę – „Bożonarodzeniowa Świeca Caritas”. Jej symbolem była świeca z napisem Caritas, która miała stać na wigilijnym stole, przy dodatkowym nakryciu i wyrażać gotowość domowników na przyjęcie Chrystusa w każdym, kto wymaga pomocy. Cały dochód ze sprzedaży świec przeznaczany był na pomoc dzieciom z ubogich rodzin, zwłaszcza na sfinansowanie dożywiania w szkołach.
Inicjatywa spotkała się z wielkim odzewem wiernych. Na zebraniu dyrektorów Caritas diecezjalnych w 1995 roku postanowiono, że projekt będzie kontynuowany pod nazwą "Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom". W promocję zaangażowały się środki społecznego przekazu – krajowe i lokalne.
