Parafia NMP Królowej Polski w Ozorkowie

JAK SIĘ BRONIĆ PRZED SEKTAMI?

Ks. Waldemar Kulbat

Sukcesy odnoszone przez sekty i tzw. nowe ruchy religijne wynikają często ze stosowania przez aktywistów sekt bardzo wyrafinowanych i przemyślnych metod werbowania i indoktrynacji. Osoby atakowane przez sekty zazwyczaj nie orientują się, że pewne zabiegi i wydarzenia są świadomie wyreżyserowane a one same stały się przedmiotem przemyślanych metod oddziaływania oraz psychologicznej i socjologicznej manipulacji. W wyniku zastosowania tych metod stopniowo sekty wymuszają przyjęcie przez daną jednostkę swoich norm , wzorów myślenia i ocen. Tego rodzaju działania są zupełnym przeciwieństwem praktyki Kościoła, w którym przynależność do wspólnoty wynika z przyczyn naturalnych /fakt urodzenia/, oraz występuje jedynie dążenie do świadomej akceptacji jego nauki. Do najbardziej niebezpiecznych nowych ruchów religijnych i sekt, które są określane jako kulty destrukcyjne należą m.in.: Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Kriszny, zwane w skrócie ISKCON, Kościół Zjednoczenia/ Moona/, Kościół Scientologii /Ron Hubbard/, Rodzina Miłości/ Dzieci Boże /David Berg/, Ruch Bhagwan /Śri Rajnisha/, Instytut Wiedzy Transcendentalnej /Maharishi Mahesh Yogi/, Misja Boskiego Światła /Maharaj Ji/, Ananda Marga /Bba Śri Andamurti/. Metody, które stanowią zagrożenie dla psychiki i życia duchowego człowieka, stosują także sekty i kulty nawiązujące do tradycji zachodniej psychologii humanistycznej oraz ideologii ruchów szamanistycznych.

Metody działania sekt są wymienione w dokumencie watykańskim zatytułowanym : "Sekty albo nowe ruchy religijne. Wyzwanie duszpasterskie". / W : L`Osservatore Romano, wyd. polskie, nr 5/79, 1986./. Dokument wymienia m.in. delikatny proces wprowadzania kandydata ze stopniowym odsłanianiem wymagań. Stosowane techniki nacisku takie jak "bombardowanie miłością", oferta pomocy żywnościowej czy leczniczej, rozdawnictwo darów, pieniędzy, nawet zastosowanie przez niektóre sekty flirtu, pochlebstwo. Ale obok tych metod pojawia się wymóg bezwarunkowego poddania się woli przywódcy. Następuje izolacja jednostki poprzez wyeliminowanie informacji z zewnątrz, odcięcie od rodziny, przyjaciół, czasopism, radia, telewizji a nawet opieki lekarskiej. Sekty stosują też metody przebudowy świadomości prowadzące do zaburzeń poznawczych /"bombardowanie intelektualne"/, stosują klisze blokujące myślenie refleksyjne, narzucają swoją własną logikę i argumentację jako niepodważalne. Dokument zauważa, że łatwym łupem sekty stają się osoby zarówno młode jak i starsze pozostające w nieładzie wewnętrznym. /wyrażając to językiem religijnym chodzi tutaj o życie w grzechu ciężkim/. W stosunku do tych osób stosowane jest odcięcie nowo pozyskanych od ich przeszłości, skupienie się, celem ich pozyskania i uzależnienia od sekty, na odchyleniach od normy w ich zachowaniach takich jak zażywanie narkotyków, dewiacje seksualne, wykorzystywanie ich zahamowań psychicznych. Bardzo skuteczną metodą jest utrzymywanie nowo zwerbowanych w ciągłej aktywności, poprzez ograniczanie im wyżywienia i snu, ciągłą obecność i kontrolę ze strony członków sekty, ustawiczne napominanie i szkolenie, których celem jest doprowadzenie nowo pozyskanych do stanu duchowej egzaltacji, zmienionej świadomości. W rezultacie zastosowania wymienionych powyżej praktyk następuje zlikwidowanie oporu i wymuszenie automatycznego posłuszeństwa wobec poleceń. Niektóre sekty do tego stopnia koncentrują się na osobie swojego przywódcy, że przyznają mu prerogatywy boskie.

Pozyskiwanie nowych adeptów przez sekty jest również przedmiotem analiz socjologów. Elżbieta Hałas w swojej pracy "Konwersja. Perspektywa socjologiczna" / Lublin 1992/ przytacza teorię Loflanda, który wyodrębnia szereg faz w strategii oddziaływania sekty na jednostkę/ koncepcja konwersji do sekty jako "odfiltrowywanie"/. Na uwagę zasługuje zwłaszcza faza "chwytania" czyli nawiązywania kontaktów w miejscu publicznym i sprowadzania danej osoby na teren grupy. Po niej ma miejsce faza "nauczania", w której demonstrowanie kandydatowi na członka sekty zainteresowania i uczuć ma pomóc w przedstawieniu nauki sekty w jak najbardziej atrakcyjnym świetle. Trzecia faza to "kapsułkowanie" czyli zamknięcie pozyskanego kandydata we wspólnocie sekty polegające na jego wyizolowaniu. W fazie "kapsułkowania" chodzi o kontrolowanie sytuacji przez przywódców sekty, celem przezwyciężenia wszelkich wątpliwości kandydata. Temu zamierzeniu służy absorbowanie uwagi kandydata poprzez całodzienną aktywność, włączenie go w kolektywne działania grupy takie jak modlitwy, śpiewy, oraz zastosowanie takich środków jak dążenie do wyłączności przepływu informacji od nawracających do nawracanych, zmęczenie itp. Wszystkim tym zabiegom i czynnościom animatorów sekty towarzyszy " okazywanie miłości" i życzliwości kandydatowi. Ostatnią fazą jest angażowanie kandydata do sekty przez stopniowe wciąganie go do przyjętych wzorów uczestnictwa w grupie.

Zastosowanie wyżej wymienionych strategii owocuje w postaci ukształtowania w osobie będącej przedmiotem manipulacji sekty poczucia przynależności do niej, bycia kimś specjalnym i potrzebnym. W rezultacie myśli o ewentualnym opuszczeniu sekty są określane jako "próba", "kuszenie", "działanie szatana". Jeżeli chodzi o działania /interakcje/ grupowe, to w świetle wspomnianej już koncepcji socjologicznej spełniają one następujące funkcje: Rewizja dotychczasowego systemu wierzeń, wypracowanie nowych struktur poznawczych /nowe schematy myślenia/; nowe wierzenia czy też nowe interpretacje są wzmacniane przez odpowiednie rytuały / np. pieśni, modlitwy/. Wszystkie te działania grupowe prowadzą do wytworzenia silnych więzi w grupie oraz prowadzą do wytworzenia oczekiwań co do doświadczenia specjalnych zdolności duchowych. Nasuwa się obecnie pytanie jaki jest rezultat zastosowania przez sektę wyżej podanych metod? Otóż w rezultacie powodzenia strategii sekty i przyłączenia danej osoby następuje zmiana osobowości tej jednostki /zwana psychomutacją/. Psychologowie wskazują, że tylko w jednym momencie osoba zagrożona manipulacją sekty ma możność podjęcia samodzielnej decyzji. Mianowicie gdy zastanawia się ona: pójść do nich czy nie? Dalsze decyzje już ze względu na siłę oddziaływania grupy i jej strategię wymykają się tej jednostce z rąk.

Co następuje w wyniku powodzenia strategii sekty? Według opisu jednej z organizacji zajmujących się nowymi ruchami religijnymi/ czyli kultami destrukcyjnymi/ proces, który zostaje zainicjowany wejściem do sekty obejmuje całkowitą zmianę stosunku do otoczenia /które dotychczas widziane jako przyjazne naraz zostaje odbierane przez jednostkę jako wrogie/. Następuje radykalizacja wielu poglądów. /Np. przerwanie nauki, radykalny wegetarianizm/. Pojawia się "kompleks twierdzy"- nowo zdobyty wyznawca pragnie żyć wyłącznie wśród współwyznawców. Proces psychomutacji odbywa się w trzech etapach: Pierwszym z nich jest fascynacja nauką sekty, po nim następuje zniszczenie poczucia osobistego bezpieczeństwa oraz w rezultacie zbudowanie nowej tożsamości. Jean Ritchie w pracy :"Tajemniczy świat sekt i kultów"/ Książka i Wiedza 1994/, przytacza opracowaną przez Ośrodek Informacyjny do Spraw Sekt i Kultów listę kilkunastu wskaźników, których pojawienie winno stać się sygnałem ostrzegawczym dla rodziców względnie przyjaciół osób zagrożonych przez oddziaływanie sekty. U osób, które znajdują się pod wpływem sekty, można zaobserwować: "1. Nagłą wyraźną zmianę osobowości. 2. Osoby takie sprawiają wrażenie nieobecnych/ czasem jest to stan podobny do transu/. 3. Zamknięcie się w sobie i tajemniczość. 4. Posługiwanie się nowym językiem- żargonem sekty. 5. Nowy sposób odżywiania się. 6 Nowe kontakty towarzyskie. 7. Utratę poczucia humoru. 8. Utratę zdolności krytycznego spojrzenia. 9. Przesadny krytycyzm. 10. Przyjmowanie agresywnej postawy obronnej. 11. Zmianę naturalnej mimiki twarzy. 12.Utratę umiejętności abstrakcyjnego myślenia i nie używanie metafor, utratę płynności wypowiedzi i zmianę dotychczasowego sposobu formułowania myśli. 13. Ograniczenie zdolności do zawierania związków intymnych. 14. Brak uczuć i chłód w stosunkach z rodziną i przyjaciółmi. 15. Zmiany fizyczne- nagły spadek lub przyrost wagi spowodowany nieodpowiednią dietą, bezsennością, przemęczeniem.. 16. Zachowanie neurotyczne, psychotyczne, skłonności samobójcze. 17. Niezwykłe podniecenie i witalność. 18. Fascynacje nową literaturą." /Dz.cyt.,248-9/.

W rzeczywistości, jak wyjaśnia to wspomniana organizacja istnieje duże zróżnicowanie reakcji emocjonalnych osób znajdujących się pod wpływem sekty. Część z nich w wyniku głębokiego uzależnienia od nowej grupy traci spokój i poczucie bezpieczeństwa, inne odczuwają niepokój i napięcie, przyjmują postawę obronną i stają agresywne, natomiast jeszcze inne stają się zupełnie bierne i zamknięte w sobie. W tym miejscu rodzi się pytanie: w jaki sposób rodzice i przyjaciele mogą pomóc osobie manipulowanej przez sekty lub kulty destrukcyjne? Stosowne porady możemy znaleźć w książce J. Prokop, Uwaga rodzice!- sekty, Oficyna wydawnicza Spar 1994. Według Autora rodzice nie powinni dać się zastraszyć sekcie, gdyż wiele działań sekty koliduje z przepisami prawa. Natomiast sytuacja staje się trudniejsza, gdy ofiara sekty jest osobą pełnoletnią, która ma prawo decydować o sobie. Przede wszystkim jeśli u podłoża odejścia młodego człowieka do sekty są braki i zaniedbania panujące w rodzinie tutaj muszą nastąpić zasadnicze zmiany. Rodzice winni się zastanowić, czy przyczyną odejścia ich dziecka do sekty nie są braki wewnętrzne w rodzinie. Często rodzice pochłonięci konsumpcjonizmem i egoistycznym stylem życia za mało uwagi poświęcają swoim dzieciom. Nagle okazuje się, że sprawy materialne to nie wszystko. Kiedy rodzice stwierdzą, że dziecko znajduje się pod wpływem sekty, najważniejszym staje się miłość, wspomnienia i to wszystko co zostało wpojone wcześniej. Najbardziej skutecznym środkiem może okazać się dyskusja, w której rodzice powinni przekazywać informacje o zasadach wiary katolickiej /zwłaszcza tych najbardziej kwestionowanych przez sektę/, o historii sekty i jej założycielu/ co zwykle jest skrzętnie przez sektę ukrywane/, oraz demaskować metody działania sekt. Rodzice lub przyjaciele winni dysponując odpowiednimi informacjami / książki na temat sekt, wycinki prasowe, relacje byłych członków sekt/ krytycznie zbadać argumentację i język, którymi posługuje się sekta, wykazywać brak wewnętrznej logiki w jej doktrynie. Inne problemy rodzi izolacja młodego człowieka od jego najbliższych, rodziny i przyjaciół. Specjaliści sugerują, że przy braku kontaktu osobistego należy podtrzymywać kontakt listowy. Wiele sekt zezwala na pewne formy kontaktu z rodziną celem wyłudzenia od niej pieniędzy dla sekty. Jednak pieniądze te służą na ogół propagandzie rekrutacji i werbowaniu dalszych kandydatów oraz umacniają pozycję sekty i jej przywódców.

Na podstawie wskazówek amerykańskiej organizacji rodziców C.E.R.F./amerykańska inicjatywa rodzicielska/, w cytowanej pracy J.Prokopa, zostały sformułowane następujące dyrektywy dla rodziców pragnących pomóc swojemu dziecku w pokonaniu uzależnienia ze strony sekty. Poleca się przede wszystkim: Zapisywanie nazwisk, adresów, telefonów wiążących się z działalnością sekty. Zapisywanie chronologicznie wszystkich wydarzeń w formie krótkich notatek. Reagowanie na wszystkie ustne i pisemne próby kontaktu ze strony dziecka, jasne określenie swojego stanowiska. Należy okazać, że jest się nie przeciw dziecku, lecz przeciw sekcie. Należy unikać wszelkich wypowiedzi, które mogłyby być odczytane jako groźby. Nie powinno się wydawać z domu żadnych dokumentów a tylko kopie. Nigdy się nie należy poddawać. Żadna manipulacja psychologiczna nie jest w stanie zniweczyć rezultatów wychowania w rodzinie. Należy dążyć do zjednoczenia swoich wysiłków z innymi rodzicami, którzy przeżywają podobne problemy ze swoimi dziećmi tworząc inicjatywę rodzicielską co może zaowocować uzyskaniem poparcia ze strony innych osób czy też instytucji publicznych. Rodzice nie powinni się dać oswoić sekcie przez przyjmowanie zaproszeń na ich święta lub imprezy./ Prokop, dz.cyt.,98/. Cytowana książka podaje przekonujące przykłady dialogu z osobą zagrożoną manipulacjami stosowanymi przez sektę.

Z przedstawionych powyżej informacji wynika wniosek, iż działania sekt oraz stosowane przez nie metody mogą wywierać i faktycznie wywierają destrukcyjny wpływ na osobowość jednostki, mogą przyczyniać się do dezintegracji rodzin i społeczeństwa. Natomiast z analizy doktryn sekt wynika, że są one dalekie od nauki Chrystusa i Kościoła. Dlatego :"Niezbędne jest ostrzeganie wiernych, szczególnie młodych, aby mieli się na baczności, a nawet zorganizowanie fachowego poradnictwa, opieki prawnej itd." /Sekty albo nowe ruchy religijne...art. cyt.par.4/. Nie można poprzestać na potępianiu sekt i ich zwalczaniu, oraz traktować członków sekt jako jednostek "zaprogramowanych" wbrew swojej woli. Jak mówi wspomniany dokument :"Żadne problemy dotyczące sekt nie powinny osłabiać naszego zapału dla sprawy ekumenizmu pośród wszystkich chrześcijan".

Podstawowa literatura:
1. Sekty albo nowe ruchy religijne. Wyzwanie duszpasterskie. W: L/Osservatore Romano, wyd.polskie, nr 5/79,1986,s.3 ns.
2. Elżbieta Hałas, Konwersja. Perspektywa socjologiczna. Norbertinum, Lublin 1992.
3. Jean Ritchie, Tajemniczy świat sekt i kultów. Książka i Wiedza, 1994.
4. John Prokop, Uwaga rodzice: -sekty, Oficyna Wydawnicza "Spar", Warszawa 1994.
5. Maurice C.Burrel, Wyzwanie kultów. John Allan, Medytacja transcendentalna- kosmiczne szalbierstwo. Yoga -analiza chrześcijańska, W: Nie wszyscy są jednego ducha. PAX Warszawa 1988.
6. Mitch Pacwa, Katolicy wobec New Age, WAM, Kraków 1994.
7. Ks. Jeffrey J. Steffon, Satanizm jako ucieczka w absurd, WAM Kraków 1993.
8. Josh Mc Dowell, Don Stewart, Oszukani, W co wierzą kulty i jak przyciągają wyznawców? Pojednanie Lublin 1994.
9. Osvaldo D. Santagada i inn., Wspólnoty kościelne, niezależne grupy religijne, sekty. Verbinum Warszawa 1994.
10. Cesar Vidal Mansanares, Prekursorzy Nowej Ery. Verbinum, Warszawa 1994.
11. Bp.Zygmunt Pawłowicz, Kościół i sekty w Polsce. Gdańsk 1992.
12. John Allan, John Butterworth, Myrtle Langley, Wiary i wyznania. Wydawn. Solis Warszawa 1994.

/Art. publikowany w: ks. Waldemar Kulbat, "Kościół a wyzwania demokracji", Warszawa 1996, ss. 131-136/.