HISTORIA NIESUŁKOWA...

      Niesułków - wieś położona w dolinie Mrożycy, w odległości 6 kilometrów od Strykowa, przy drodze prowadzącej z tego miasta do Brzezin. Wieś Niesułków wymieniana jest w dokumentach od końca XIII wieku. Pierwsza wzmianka pochodzi bowiem z roku 1281. W roku 1332, książe łęczycki Władysław nadał Niesułków, razem z drugą wsią - Łodzią, w wieczyste władanie biskupom kujawskim. Początkowo należał Niesułków do dóbr kościelnych w Wolborzu. W wieku XVI powstał samodzielny klucz niesułkowski, do którego należała także Łódź. W tym czasie był w Niesułkowie dwór biskupi, w którym w czasie lustracji zatrzymywali się lustratorzy dóbr biskupich, a gościli w nim także biskupi kujawscy. Podobno do dziś zachowały się jeszcze fundamenty owego dworu. Parafia niesułkowska erygowana została przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Jakuba Świnkę już w XIII wieku. Obecna świątynia, drewniany kościół pod wezwaniem św. Wojciech, fundacji włocławskiej, pochodzi z drugiej połowy XVII wieku. Drewniany kościół w Niesułkowie jest świątynią jednonawową, konstrukcji zrębowej, oszalowany; składa się z rozbudowanego prezbiterium, nawy głównej oraz części frontowej. Dach dwuspadowy gontowy. Kościół był restaurowany około 1934 i 1948 roku. Stare organy, a także pięknie rzeźbione konfesjonały, zostały w czasie pierwszej wojny światowej zrabowane przez Niemców. W głównym ołtarzu, barokowym z połowy z połowy XVII wieku, widnieje obraz Matki Boskiej Szkaplerznej z Dzieciątkiem. Na drewnianym stropie w barwnej polichromii ujęte są sceny z Nowego Testamentu. Na ścianie marmurowej zakrystii umieszczone są tablice poświęcone pamięci miejscowych obywateli ziemskich. Z Niesułkowa pochodziła rodzina Elżanowskich. Piotr Elżanowski herbu Sępia, napoleończyk, uczestnik wyprawy na Moskwę w 1812 roku. Jego syn, Seweryn Elżanowski, był uczestnikiem powstania wielkopolskiego 1848 roku i powstania styczniowego 1863 roku oraz obrony Paryża przed Prusakami w 1871 roku. Po pierwszej wojnie światowej majątek ziemski w Niesułkowie należał do Bucewiczów, Martensów i w końcu do rodziny Łozickich. Dwóch młodych żołnierzy zgrupowania Parasol, bracia Tadeusz i Jerzy Łoziccy, polegli w czasie powstania warszawskiego.