Błogosławiona Natalia Tułasiewiczówna, córka Adama i Amalii z domu Bromnik, urodzona 9 kwietnia w Rzeszowie, tamże ochrzczona w kościele farnym, wychowana została w klimacie ciepła rodzinnego i życzliwości, w duchu umiłowania Boga i Ojczyzny. Od 1920r. "kiedy została zaprzysiężona w Sodalicji Mariańskiej" przez całe lata była aktywnym jej członkiem. W młodości wkroczyła w atmosferze entuzjazmu z odzyskania niepodległości, który naznaczył jej studia i pracę zawodową. Edukację szkolną rozpoczęła w Krakowie, kontynuowała po przeniesieniu się rodziny do Poznania w 1921r. w gimnazjum sióstr urszulanek Unii Rzymskiej. Wrażliwa artystycznie, kształcona jako skrzypaczka, poetka( próbę debiutu podjęła w poznańskiej prasie katolickiej w 1938 i 1939r), była jednak przede wszystkim sumiennym nauczycielem. Gdy w 1931r. Natalia kończy studia polonistyczne na Uniwersytecie Poznańskim, zdobywając w 1932r. tytuł magistra filozofii, podejmuje pracę nauczycielską w powszechnej szkole im. św. Kazimierza. W 1936r. zaliczyła egzamin państwowy na nauczyciela szkół średnich i przeszła na posadę do gimnazjum sióstr urszulanek U. Rz. W 1938r. planowała doktorat o pisarzu katolickim, najwybitniejszym wówczas dramaturgu polskim, K. H. Rostworowskim. Stale zaczytana, potrafiła dostrzec potrzeby drugich. Służyła przede wszystkim słowem i Słowu - Chrystusowi, Logosowi Wcielonemu. Umiała słuchać i radzić. Od dzieciństwa chorowita i wątła, ofiarowywała swoje dolegliwości i cierpienia Bogu. Zapatrzona w świętych artystów "Franciszka z Asyżu, Brata Alberta, Teresę z Avila i Jana od Krzyża" przejęta ideą apostolstwa świeckich oraz ascezy pozytywnej, w zachwycie nad dziełem stworzenia i w radości życia, niestrudzenie, samodzielnie i odważnie szukała swej drogi do świętości. Wysiedlona z całą rodziną z Poznania (1939r.) "gotowa iść z Jezusem na Kalwarię", przez Ostrowiec świętokrzyski dociera do Krakowa. Szukając środków do życia dla rodziców i sióstr podejmuje pracę w tajnym nauczaniu w ośrodku urszulańskim, sprowadza rodzinę; organizuje konspiracyjne spotkania sodalicyjne i wieczory literackie. Nikt w rodzinie nie wiedział, że jednocześnie nawiązała kontakty z organizacją podziemną "Zachód" powołaną przez rząd londyński. Na jej zlecenie przyjmuje ryzykowną misję pełnomocnika " emisariusza i świeckiego apostoła w trudnych warunkach pośród robotników przymusowych w Niemczech. W sierpniu 1943r., po przeszkoleniu w Laskach pod Warszawą, wyjechała do Hanoweru do fabryki galanterii "Pelikan". Po wielu godzinach codziennej, ciężkiej pracy fizycznej realizuje posługę religijno - społeczną. Groza wojny, oderwanie od najbliższych, celowa demoralizacja dziewcząt i kobiet miały istotny wpływ na postawę rodaczek. Natalia dzieli z nimi trud życia obozowego, pomagając im rozwiązywać kłopoty i łagodzić wszelkie konflikty. Każdego dnia modli się z nimi i głosi okolicznościowe katechezy (nierzadko w schronach). Wdzięczne współpracownice nazywają ją "apostołkiem". Po ośmiu miesiącach wytężonej, ale efektywnej pracy wśród "dusz trudnych", działalność Natalii przerywa aresztowanie na skutek nieostrożności kuriera z Polski. Więziona najpierw w Hanowerze, potem w Kolonii była torturowana, ale niezłomnie milczała. Więźniarki wspominają jej siłę duchową, codzienne modlitwy oraz pokrzepienie, jakie im niosła. Jesienią 1944r. odesłana do obozu koncentracyjnego w Ravensbruck, wycieńczona głodem, ciężką pracą i powracającą gruźlicą nie ustaje w swej misji ewangelizacyjnej. Modli się ze współwięźniarkami, odprawia nabożeństwa i prowadzi dyskusje teologiczne. Krzewi polskość przypominając wielkie utwory literatury polskiej i przygotowując młode dziewczęta do matury. Poruszona ogromem otaczających ja cierpień układa okolicznościowe wiersze, które recytuje leżąc w baraku dla chorych. U schyłku wojny Niemcy masowo gazowali najsłabsze więźniarki. Po jednej z selekcji towarzyszki niedoli wyciągnęły Natalię z "transportu" do gazu. Była gotowa złożyć swoje życie w ofierze Bogu i choć marzyła wciąż o powojennej pracy literacko - apostolskiej, nie chciała się ukrywać, całkowicie zdana na wolę Boską. W Niedzielę Palmowa ostatkiem sił zorganizowała nabożeństwo na rozpoczęcie Wielkiego Tygodnia by uczcić mękę Pańską. W Wielki Piątek, 31 marca 1945rr, dokonało się życie Natalii - zabrano ją "do gazu". Następnego dnia, w Wielką Sobotę, Niemcy rozbierali komin krematorium - alianci stali już u bram obozu.
Natalia świadomie obraną drogą doszła do spełnienia swej misji wedle planów Bożych, które starała się całe życie czytać w sercu i ze znaków czasu. Swe przemyślenia na temat świętości, apostolstwa miłości, humanizmu chrześcijańskiego, zobowiązań inteligencji wobec świata pracy, potwierdziła życiem, przypieczętowała śmiercią męczeńską.
Kościół potwierdził wielkość heroicznych cnót i świętość ofiary Natalii Tułasiewicz aktem beatyfikacyjnym 13 czerwca 1999r. w Warszawie w czasie VI pielgrzymki Jana Pawła II do Ojczyzny.