1. "Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami... Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka" (J, 1, 9.) 14
  W Wigilię Paschalną w czasie liturgii światła, wypowiadamy słowa: "Chrystus wczoraj i dziś. Początek i koniec. Alfa i Omega. Do Niego należy czas i wieczność. Jemu chwała i panowanie przez wszystkie wieki" (Mszał Rzymski). W tych słowach uwielbiamy Chrystusa jako Pana dziejów i wieczności. Do Niego należą stulecia i tysiąclecia. Z Nim też rozpoczynamy ten nowy rok, rok liczony od Jego przyjścia na ziemię.
  Zbawcze dzieło Boga nie wyczerpało się w przyjściu Jezusa Chrystusa na świat, lecz nadal się dokonuje. "Syn Boży, który z miłości do człowieka przyszedł na świat dwa tysiące lat temu, także dzisiaj prowadzi swoje dzieło; musimy mieć przenikliwy wzrok, aby je dostrzec, a nade wszystko wielkie serce, abyśmy sami stali się jego na-rzędziami" (NMJ, 58).
  Każdy podarowany nam przez Boga rok jest dla nas "czasem otwartym", który trzeba dobrze i mądrze zagospodarować.

  2. Na progu każdego nowego roku liturgia Kościoła kieruje nasz wzrok ku Maryi. Ona jest strażniczką tego czasu, który jest przed nami. O Niej mówi św. Łukasz, że "zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu" (2, 19). Wpatrzeni w Nią chcemy za Jej przykładem - rozważać w naszych sercach przed Bogiem - sprawy naszego życia, Kościoła, Ojczyzny i świata.
  Przynagla nas do tego i ta okoliczność, że od września minionego roku Maryja, Królowa Polski nawiedza w znaku jasnogórskiego Obrazu naszą archidiecezję. Z Jej przejściem przez poszczególne parafie wiążą się liczne i błogosławione owoce duchowego odrodzenia. Maryja bowiem - jak uczy Sobór Watykański II - przewodni ludowi Bożemu na drodze wiary i doskonałego zjednoczenia z Chrystusem.
  W granicach naszego Miasta powitamy Maryję w sobotę 13 marca br. na osiedlu Retkinia, przy pomniku Kardynała Stefana Wyszyńskiego, To Prymas Tysiąclecia, wielki czciciel Maryi, dziś Sługa Boży, był inicjatorem Jej pielgrzymowania po polskiej ziemi. Maryja więc będzie nawiedzać nasze łódzkie parafie a Jej dobre oczy będą patrzeć z bliska w nasze sumienia, czy one są uporządkowane, będą patrzeć w nasze serca, czy w nich panuje miłość, przenikać będą nasze umysły, czy one potrafią obmyślać co jest dobrego ku zbawieniu.
  Mówię dziś o tym, Drodzy Państwo, licząc bardzo na waszą współpracę z dusz-pasterzami i katechetami w przygotowaniu waszego szkolnego środowiska, waszych uczniów i wychowanków do owocnego przeżycia czasu Nawiedzenia.

  3. Ojciec Święty Benedykt XVI podczas spotkania w Monachium z rodzicami, nauczycielami i katechetami prosił ich usilnie, by także szkołę czynili miejscem poszukiwania Boga. Nie wystarczy bowiem, by szkoła dawała dzieciom i młodzieży tylko wiedzę i umiejętności techniczne, nie ukazując kryteriów, które wiedzy i umiejętnościom nadają kierunek i sens. Rodzina, szkoła i parafia - te trzy miejsca powinny stanowić jedno i pomagać znaleźć drogę prowadzącą do źródeł życia.   Kształcenie bowiem i wychowanie nie jest tylko spełnieniem zawodowej funkcji, czy też wbijaniem w młode głowy ogromu wiedzy, lecz przede wszystkim odkrywaniem wyjątkowości każdego człowieka i umożliwianiem mu formowania jego osobowości. Chodzi więc nie tylko o poziom intelektualny młodego człowieka, ale również o jego cechy ludzkie, jego poziom duchowy i uspołecznienie. W czasach zamętu i bezładu, jakich doświadczamy w naszych dniach, wydaje się, że jednym z najważniejszych obecnie zadań jest uświadomienie młodemu pokoleniu skąd przychodzi i co dziedziczy.

  4. W kontekście wydarzeń, związanych z kontrowersyjnym wyrokiem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawie szkolnego krzyża, trzeba koniecznie przypomnieć i głęboko uświadomić obecnemu pokoleniu, że nie tylko Polska, ale i cała Europa kształtowała się w blasku Chrystusowego krzyża. Postawiona teza, że krzyż stanowi naruszenie prawa rodziców do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami oraz wolności religijnej uczniów wywołał szeroką dyskusję - nie tylko w kręgach kościelnych, ale także społecznych i politycznych. Krzyż bowiem zawsze był znakiem miłości danej przez Boga, jedności i otwarcia na całą ludzkość, nigdy zaś znakiem podziału, wyobcowania i ograniczenia czyjejkolwiek wolności. Krzyż jest znakiem o fundamentalnym znaczeniu dla historii i kultury europejskiej, a chrześcijaństwo stanowi istotny element cywilizacji Starego Kontynentu.
  To, czego jesteśmy świadkami musi budzić zdumienie i niepokój, ponieważ wprowadza zamęt w rozumieniu podstawowych pojęć. POWSZECHNA DEKLARACJA PRAW CZŁOWIEKA gwarantuje każdemu człowiekowi prawo do wolności myśli, sumienia i religii, które oznacza także wolność ich manifestowania, indywidualnie czy społecznie, publiczni (art. 18). Jeśli więc życie i kultura jakiegoś narodu od wieków były kształtowane przez chrześcijaństwo, to obywatele tych narodów mają prawo do umieszczania w miejscach publicznych znaków swojej religii.   Krzyż - jak mówił Jan Paweł II w Zakopanem - rozciąga się nad naszą Oj-czyzną od Giewontu aż do Gdańska, jest niemym, ale wymownym świadkiem naszych czasów. I mówił dalej: Nie wstydźcie się tego krzyża. Starajcie się na co dzień podejmować krzyż i odpowiadać na miłość Chrystusa. Brońcie krzyża, nie pozwólcie, aby Imię Boże było obrażane w waszych sercach, w życiu rodzinnym czy społecznym. Dziękujmy Bożej Opatrzności za to, że krzyż powrócił do szkół, urzędów publicznych i szpitali. Niech on tam pozostanie! Niech przypomina o naszej chrześcijańskiej godności i narodowej tożsamości, o tym, kim jesteśmy i dokąd zmierzamy, i gdzie są nasze korzenie. Niech przypomina nam o miłości Boga do człowieka, która w krzyżu znalazła swój najgłębszy wyraz (6.06.1997).

  5. Uświadamiając sobie powagę sytuacji, trzeba nam się dosłownie obudzić i potraktować zanegowanie krzyża, jako wezwanie do otwartego i odważnego mówienia i manifestowania naszego umiłowania krzyża, głębokiego przywiązania do wszystkiego, co on reprezentuje. W takich okolicznościach potrzebne jest nasze klarowne świadectwo: my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego, który dla jednych jest zgorszeniem, dla drugich zaś głupstwem; dla nas zaś mocą i mądrością Bożą (por. 1 Kor 1, 23-24).

  6. Najwspanialsze nauczycielskie zadanie to wykształcić młodego człowieka do pełnego człowieczeństwa, a więc umiejętności kochania, prawdziwej wolności i chęci służenia innym, wykorzystując przy tym wszystkie dary swojego umysłu i serca. Pedagogiczna obecność w życiu uczniów polega na ofiarowaniu im czasu oraz zainteresowania ich sprawami. Staje się ona autentyczna wtedy, kiedy jest darem nauczycielskiego serca. Serca, które każe nauczycielowi być przy uczniach i dla uczniów zawsze, gdy jest taka potrzeba. Serca, które nie ulegając pokusie naiwności, wierzy w uczniów, potrafi od nich wymagać, ale równocześnie ma dla nich wiele wyrozumiałości i cierpliwości.

  7. Na koniec pragnę Wam, Drodzy Nauczyciele i Wychowawcy, przybyłym na dzisiejsze spotkanie opłatkowe serdecznie podziękować za odpowiedzialne traktowanie swojego powołania. Taką postawę Benedykt XVI nazwał miłością intelektualną, która wymaga od każdego mistrza uznania, że obowiązek prowadzenia młodego człowieka ku prawdzie nie jest niczym innym jak aktem miłości. Godność wychowania polega bowiem na dążeniu do prawdziwej doskonałości i szczęścia podopiecznych (Waszyngton, 17.04.2008).   W rozpoczynającym się nowym 2010 roku takiej miłości Państwu życzę, a więc zapału i odwagi w wypełnianiu trudnego, odpowiedzialnego, ale jakże potrzebnego i ostatecznie pięknego powołania. Wchodząc w nowy rok z Chrystusem, w którym znajduje się klucz, ośrodek i cel całej ludzkiej historii (KDK, 10) możemy stać się budowniczymi nowego ładu moralnego, nowej kultury, która będzie kulturą życia, a nie śmierci, nowej cywilizacji, która opierać się będzie nie na nienawiści lecz na miłości i pokoju.