W obecnym roku duszpasterskim Kościół w Polsce podejmuje temat, który brzmi: "Bądźmy świadkami Miłości". Chrystus jest doskonałym obrazem Miłości Boga a my, jego uczniowie, traktujemy ją jako naczelną zasadę naszego życia. Papież Benedykt XVI we wprowadzeniu do encykliki Deus Caritas est podkreślił, że zależy mu na tym, by "pobudzić świat do nowej, czynnej gorliwości w dawaniu ludzkiej odpowiedzi na Bożą miłość". Chrześcijanin musi umieć dawać świadectwo o Chrystusie, o swoim spotkaniu z Nim. Jest to podstawowy element życia chrześcijańskiego.
  W dniach Bożego Narodzenia śpiewamy z radością, ponieważ zamieszkała wśród nas Miłość. Jest Nią obecność Dzieciątka Jezus. Ten wielki dar - dar Syna Bożego - jest darem niepojętej miłości Bożej do człowieka. Dobitnie ujął to św. Jan Apostoł nauczając: "W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy" ( 1 J 4. 10). W naszej polskiej tradycji kolędowej tak pięknie i poetycko, a zarazem wzruszająco jest wyśpiewywana tajemnica Bożego Narodzenia. Jednak radość z bliskości Zbawiciela nie powinna ograniczać się tylko do emocji i nastroju świątecznego, ale ma otworzyć nasze serca dla Chrystusa i naszych bliźnich.
  Jan Paweł II nauczał, że to miłość "czyni z wychowawcy osobę bez reszty oddaną dobru wychowanków, przebywającą wśród nich, gotową do poświęcenia i trudów związanych z jej misją. Wszystko to wymaga prawdziwego bycia do dyspozycji młodzieży, szczerej życzliwości i umiejętności dialogu". Szkoła przeżywa kryzys w zakresie wychowania. Dlatego podczas ostatniej 72. Ogólnopolskiej Pielgrzymki Nauczycieli i Wychowawców na Jasną Górę uświadamialiśmy sobie, że wychowanie to dzieło miłości. W dzisiejszym zdominowanym przez rewolucję informatyczną świecie widać, jak bardzo uczniowie potrzebują mądrej i wychowującej miłości swoich nauczycieli. Fundamentem wychowania jest obdarowywanie miłością, bo tylko ona tworzy właściwe warunki dla osobowego rozwoju naszych uczniów.
  Niezależnie od strukturalnych przeobrażeń w edukacji, istnieje wciąż, i pewnie istnieć będzie potrzeba mądrego nauczyciela, który swój autorytet będzie także budował na miłości, wierząc w jej przeobrażającą potęgę i wychowawczą skuteczność. Należałoby też wyrazić przekonanie, i mocno przy nim trwać, a nawet się domagać, aby ludzie odpowiedzialni za reformę edukacji mieli głębszą świadomość opierania wychowania na tych wartościach i prawdach, które rzeczywiście są w stanie zagwarantować skuteczną pomoc w dążeniu ucznia do jego pełnego i integralnego rozwoju. Niewątpliwie należy do nich wychowawcza miłość, bo jest nauczycielką życia. Żywię nadzieję, że tegoroczne spotkanie opłatkowe nauczycieli i wychowawców Archidiecezji Łódzkiej przyczyni się do odważnego bycia świadkiem Miłości w szkole.