Kultura Chrystusa, Aniołów i nasza

Dodano: 2.01.2005 r.   08:55

Wyraz kultura pochodzi od łacińskiego colere = uprawiać, uszlachetniać. Kultura ludzka to uszlachetnianie osoby ludzkiej, zgodnie z posiadaną naturą, w jej relacjach z Bogiem, z sobą, z innymi ludźmi i z otaczającym światem, celem osiągnięcia ostatecznego przeznaczenia. Problem kultury jest bardzo szeroki. Chcę tutaj zaznaczyć wagę odniesienia się do najwyższej wartości, jaką jest Bóg.

Kultura zakłada poznanie tego, kim człowiek jest. Wiemy, że w zależności od swego gatunku – inaczej żyje zwierzę a inaczej drzewo. Kto podaje fałszywą definicję człowieka, może uprawiać fałszywą kulturę. Wzorem człowieka kulturalnego jest JEZUS CHRYSTUS, Jego Matka –Maryja, Aniołowie i Święci.

Kultura Chrystusa

Jej podstawową cechą jest: to, co jest wewnątrz osoby Jezusa harmonizuje z Jego działalnością zewnętrzną. Pan Jezus, stając się człowiekiem, był Bogiem i Nim pozostał. Zatem od zawsze uczestniczył w kulturze prawdy, miłości, wszechmocnej dobroci i mądrości Bożej. Gdy stał się człowiekiem, całą kulturę swego człowieczeństwa podporządkował wymogom swego Bóstwa, co nadało Jego człowieczeństwu specyficzny wyraz humanizmu, piękna, dojrzałości, wrażliwości, delikatności, wyrozumiałości, cierpliwości i postawy służebnej. Cała kultura ludzka Jezusa wyraża się w słowach: Ja zawsze czynię to, co się podoba memu Ojcu (zob. J 8, 29). Dlatego wszystkie odniesienia się Jezusa do swego Ojca w niebie, do siebie samego, do innych ludzi, do widzialnego świata, mają znamię stałości, jako że Jego natura boska i ludzka również są niezmienne.

Pan Jezus jako człowiek walczył i trudził się, aby wartościom boskim podporządkować wszystkie swoje myśli, pragnienia, słowa, decyzje i zewnętrzne zachowania. Jezus zachowuje hierarchię wartości zawsze i wszędzie. Dlatego Jego Osoba jest jasna i przejrzysta: On niczego nie ukrywa. Przekazał swym uczniom, i nam przekazuje, to wszystko, co otrzymał od swego Ojca (por. J 15, 15).

Sposób odnoszenia się Jezusa-Człowieka do Boga, do innych ludzi, do otaczającego Go świata jest nacechowany prawdą i miłością, serdeczną troskliwością, by we wszystkim oddać chwałę Bogu i szukać prawdziwego dobra ludzi. Kultura Jezusa prowadzi do pełni życia, rozwoju, szczęścia i chwały zmartwychwstania. Pan Jezus zaprasza nas wszystkich do pójścia Jego śladami i obiecuje dzielić się szczęściem swego uwielbionego człowieczeństwa (por. J 17, 20-26).

Kultura Aniołów

Chronologicznie najpełniej realizują kulturę boską dobrzy Aniołowie. „Uprawa” ich osoby, od momentu wybrania przez nich Boga, odbywa się zgodnie z zamiarem Wszechmogącego Stwórcy. Św. Michał Archanioł i dobrzy Aniołowie wybierając Boga poddali kulturę swej natury anielskiej wymogom uczestniczenia w Jego boskim życiu. Zdolnością swego poznania wchodzą w Boże poznanie, zaś wolą kochania wybierają i miłują to, co jest zgodne z Bogiem, najwyższym Dobrem. Św. Michał Archanioł i dobrzy Aniołowie są przykładem rozwoju w prawdzie, miłości, wzajemnej solidarności, stosownie do daru łaski, który otrzymali od Boga. Należy podkreślić, że Aniołowie, tworząc wspaniałą wspólnotę anielską, są dla nas idealnym przykładem, jak mamy odnosić się wzajemnie jedni do drugich. Bowiem oni razem z nami tworzą Mistyczne Ciało Chrystusa, do którego i my jesteśmy powołani. Tę miarę miłości i prawdy, którą otrzymali od Boga, okazują w odniesieniu się do Boga, innych Aniołów, ludzi i świata. Cechuje ich stałość w miłości opartej na prawdzie, którą jako nasi Aniołowie Stróże okazują nam, służąc w osiągnięciu przez nas zbawienia. Skoro Pan Jezus powiedział, że po zmartwychwstaniu upodobnimy się do Aniołów, winniśmy już teraz w próbie ziemskiego życia rozwijać z nimi przyjaźń i wspólnie uwielbiać tego samego Stwórcę i Pana.

Kultura ludzi

Za przykładem Jezusa, Maryi i Aniołów możemy wskazać główne cechy ludzkiej kultury:

– Uznanie Boga za swego Stwórcę, Odkupiciela i Uświęciciela, bowiem podstawą chrześcijańskiej kultury jest wiara w Boga. Kościół naucza nas: „Dobra Nowina Chrystusowa odnawia ustawicznie życie i kulturę upadłego człowieka... Nieustannie oczyszcza i podnosi obyczaje ludów, skarby i przymioty ducha każdego ludu czy wieku niejako użyźnia od wewnątrz, umacnia, uzupełnia i naprawia w Chrystusie” (KDK 58).

– Przyjęcie stałych wartości, wypływających z natury ludzkiej i z objawienia Bożego, za fundament budowy i rozwoju osoby ludzkiej i całego życia społecznego.

– Przejrzyste ukazywanie tych wartości we wszystkich poczynaniach zewnętrznych w życiu indywidualnym, rodzinnym i społecznym.

– Okazywanie postawy wyrozumiałości dla innych ludzi, którzy z różnych przyczyn, będąc zranieni w swojej osobowości, mogą być przykrymi w życiu społecznym.

– Poddanie spraw ekonomicznych zasadom dobra moralnego: ekonomia ma być podporządkowana ostatecznemu celowi człowieka.

– Poszanowanie świata widzialnego, który ma służyć następnym pokoleniom ludzi.

– Przepojenie kultury ludzkiej ideą braterstwa i solidarności z wszystkimi ludami i narodami świata. Wszyscy bowiem ludzie są powołani do tworzenia Mistycznego Ciała Chrystusa.

Tworzenie kultury chrześcijańskiej to ustawiczny wysiłek wierzących, aby JEZUS CHRYSTUS był centrum całego życia: indywidualnego, rodzinnego i społecznego. Jak pojedynczy człowiek uczestniczy w Passze Chrystusa, tak również kultura ludzka powinna uczestniczyć w przejściu Chrystusa Pana do Ojca. Tym, który będzie przekształcał od wewnątrz ludzi tworzących kulturę każdego pokolenia, jest Duch Święty – Uświęciciel. Tylko dzięki otwarciu się naszemu na Jego działanie będziemy wchodzić w coraz ściślejsze zjednoczenie z Chrystusem Panem, aby na wieki uczestniczyć w kulturze Trójcy Przenajświętszej.