Parafia Najświętszego Imienia Jezus w Łodzi

Data erygowania: 1950 r. (bp Michał Klepacz)

Historia budowy kościoła i jego architektura:
Rozpoczęcie budowy w 1880 r., zakończenie 1884 r. Duże nakłady na budowę położył m.in. fabrykant Karol Scheibler (100 tys. rubli w złocie). Budowany z cegły, w stylu neoromańskim, wg projektu inż. Ludwika Schreibera, jako zbór ewangelicko-augsburski św. Jana Ewangelisty. Obecny kościół Najświęt¬szego Serca Jezusowego do czasu erekcji parafii pw. Najświętszego Imienia Jezus był kościo¬łem filialnym parafii Podwyższenia św. Krzyża. Duszpasterstwo sprawują jezuici. Oni też w 1989 r. odkupili budynki od wspólnoty ewangelicko-augsburskiej. Katolicy użytkowali koś¬¬ciół na podstawie zgody władzy państwowej, która określała je jako mienie poewange¬lickie. Z upoważnienia władzy duchownej kościół poświęcił o. Franciszek Przybylski SI, superior jezuitów w Łodzi.

Wyposażenie kościoła:
Do zabytków sztuki stanowiących własność parafii należą: 2 ornaty haftowane z XVIII w., ornat haftowany z pocz. XIX w. z kolumną z pasa polskiego, 2 ornaty, kapa i dalmatyka z tkanin z przełomu XVIII i XIX w. oraz haftowana stuła z końca XVII w. Filary, łuki, pilastry, kapitele – wszystko w białym kolorze, wraz z ciemnym sufitem daje piękny i podniosły efekt neogotyku. Do tego dochodzą interesujące witraże, piękna chrzcielnica, wspaniały główny ołtarz z masywnymi lichtarzami, ciekawa rzeźbiona ambona i balustrada przy ołtarzu. Organy Biernackiego z Włocławka z lat dwudziestych XX w., balkony przestrzenne – wiele miejsc. Zabytkowe polichromie w sklepieniu nawy głównej i transeptu. Dwa zabytkowe witraże w emparach północnej i południowej z pracowni św. Łukasza w Warszawie (przełom XIX i XX w.).

Ulice należące do parafii

Kilińskiego – nr 113–129, Nawrot – 1–39, al. Piłsudskiego – strona parzysta od Piotrkowskiej do Kilińskiego, Piotrkowska – 126–152, Roosevelta, Sienkiewicza – 52–62 i 71–79