„Nie ma kaleki jest człowiek” 

Dziecko powinno czuć, że jest w rodzinie kochane, cenione za to, kim jest, z całą swoją niepowtarzalną rzeczywistością. Każdy człowiek niepełnosprawny ma prawo do bycia akceptowanym jako pełnoprawny członek rodziny, ma prawo być traktowanym w sposób godny i pełen szacunku, dokonywania wyborów osobistych według własnych potrzeb, a także sprawowania kontroli nad sobą samym i własnym życiem. Dzieci dotknięte jakąkolwiek niepełnosprawnością potrzebują akceptacji, miłości, szacunku, pomocy, odpowiednich warunków rozwoju. Potrzebują szerszego kontaktu społecznego, przede wszystkim kontaktu z dziećmi, ze swymi rówieśnikami. Ogromną rolę w wychowaniu dziecka niepełnosprawnego odgrywają dziadkowie. Ich pomoc i wsparcie są trudne do przecenienia. Jest to przede wszystkim pomoc w opiece nad niepełnosprawnym wnukiem i jego wychowaniu, wsparcie emocjonalne i duchowe. Dziadkowie są dla niepełnosprawnego wnuka osobami szczególnymi. Jest tak m.in. dlatego, że ofiarują mu nie tylko miłość, ale i pełne zrozumienie.

Najlepszą szkołą dla kształtowania i rozwijania umiejętności społecznego bytowania dzieci niepełnosprawnych jest kochana i kochająca je rodzina.

Nauka rozpoczyna się po urodzeniu dziecka. Największą rolę w uczeniu dziecka odgrywa matka, zazwyczaj spontanicznie i nieświadomie. Pojawia się jako źródło przyjemności, stymulacja i wielka nagroda. To matka wprowadza dziecko w otaczający świat, wspólnie z dzieckiem odkrywa otoczenie, pozwala je badać i poznawać na wiele różnych sposobów. Matka wprowadza dziecko w świat zabawy. Istotą zabawy musi być przyjemność i to wzajemna, rodzica i dziecka.

Rewalidacja to proces kształtowania u niepełnosprawnego dziecka sprawności niezbędnych do samodzielnego życia w społeczeństwie. Jest to proces złożony i długotrwały. Służy samorealizacji, wzmacniając szanse wykorzystanie potencjału możliwości i uzyskania poczucia zgodności działań i pragnień. Służy również podjęciu przez podmiot określonej roli społecznej i nauce realizacji tej roli. 

Rewalidacja dzieci w rodzinie powinna spełniać następujące założenia:

1. Osobowość dziecka kształtuje się w środowisku rodzinnym
2. Uczenie się wymaga aktywności
3. Uczenie się przebiega w kontekście społeczno-kulturowym
4. Każdy człowiek powinien mieć możliwość podmiotowego działania

Ad. 1 Osobowość dziecka kształtuje się w środowisku rodzinnym.

Dziecko nie rodzi się z gotowymi wzorami zachowań. Zachowanie dziecka oraz jego ustosunkowanie do siebie i świata kształtują się w środowisku, w którym ono wzrasta i żyje, wynika z sytuacji i osobistych doświadczeń dziecka. Od tego więc jaka jest rodzina niepełnosprawnego dziecka będą w znacznym stopniu zależały jego stosunki społeczne a także jego stosunek do samego siebie. Rodzice powinni spostrzegać w dziecku to, co w nim jest pozytywne - przy uświadomieniu sobie ograniczeń dziecka i jego problemowych zachowań. Należy chwalić i dostrzegać nawet drobne czynności i zachowania jeśli są dobre, a ignorować te, które są złe i nieakceptowane. Cieszyć się wspólnie z dzieckiem z jego starań i sukcesów.

Ad. 2  Uczenie się wymaga aktywności

Dziecko niepełnosprawne z racji swych ograniczeń jest znacznie mniej aktywne w eksploracji środowiska naturalnego. Wspólne z nim odkrywanie świata to proces ciągłego uczenia się i kierowania jego aktywnością, uwagą i koncentracją w świecie otaczającym. Aktywne uczenie się dotyczy też poznawania nowych ludzi, kontaktów z nimi, co mogą zapewnić rodzice. Rozwija się wówczas w dziecku ufność, otwartość pewność siebie. Małe dziecko rozwija swój wrodzony popęd aktywności w zabawie. Bieganie, skakanie, dotykanie przedmiotów, przesuwanie ich czy rzucanie-są najprostszymi czynnościami ruchowymi, przez które ćwiczy różne zmysły: wzroku, dotyku, słuchu, zmysłu równowagi, itp. Doświadczenia sensomotoryczne jakie dziecko zdobywa w czasie zabawy są niezbędne dla rozwoju jego mózgu.
Rodzice powinni zachęcać, radzić dziecku, czuwać nad nim i dyskretnie kontrolować. Do minimum ograniczyć przymus, wyeliminować przemoc i postępować zgodnie z zasadami:
a) wymagać tego co zrozumiałe, dać czas na namysł;
b) postępować "krok po kroku", od zadań łatwiejszych do trudniejszych;
c) dochodzić do celu nieraz okrężnymi drogami.

Ad. 3 Uczenie się przebiega w kontekście społeczno-kulturowym.

Człowiek żyjąc w społeczeństwie powinien umieć kierować się istniejącymi normami i wartościami. W przypadku dzieci niepełnosprawnych stanowi to istotny problem wychowawczy, bowiem kierowanie własnym postępowaniem jest u nich utrudnione. Najskuteczniejsze jest przekazywanie dziecku  obowiązujących norm i pożądanych wartości przez samych rodziców, którzy są tu modelami zachowania.

Ad. 4 Każdy człowiek powinien mieć możliwość podmiotowego działania.

Oznacza to kierowanie własnym życiem, podejmowanie decyzji, dokonywanie wyborów, wykorzystywanie szans lub odrzucanie ich. Wybór może być niewielki - może dotyczyć koloru poduszki, na której chce dziecko spać lub bluzki, którą chce założyć.
W przypadku dziecka niepełnosprawnego szczególną tendencję do przytłaczania ich własnymi "lepszymi" wyborami - a to z braku czasu, a to z tego, że sami lepiej wiedzą co jest dobre dla dziecka, a to z lekceważenia wyborów dziecka. To wszystko przyczynia się do utrwalania niesamodzielności dziecka. Nie dawajmy upośledzonemu dziecku miłości, która przytłacza, dawajmy mu miłość, która rozwija.

Wychowanie niepełnosprawnego dziecka modyfikuje dotychczasowe życie zawodowe rodziców. Wiąże się to przede wszystkim z koniecznością przerwania pracy zawodowej przez matkę. Przerwanie pracy obniża materialny standard rodziny. Rodzice wychowujący niepełnosprawne dziecko nie tylko wycofują się z dotychczasowych kontaktów towarzyskich, ale również ograniczają swe uczestnictwo w życiu kulturalnym. Bardzo często odczuwają lęk przed posiadaniem następnych dzieci.  Jest on szczególnie silny, gdy jego niepełnosprawność ma charakter wrodzony. Lęk ten rzutuje na stosunki między małżonkami i na atmosferę życia rodzinnego.