1. W Ewangelii dzisiejszej czytamy o kuszeniu Jezusa przez szatana. Zbawiciel spędza na pustyni 40 dni w całkowitym odosobnieniu, z dala od ludzkiego zgiełku, wśród aniołów i zwierząt. Kuszenie okazało się bezsku-teczne, skoro Jezusowi usługują wysłańcy Boży. Szatan ponosi całkowitą klęskę. Zwycięstwo nad nim potwierdza mesjańskie posłannictwo Jezusa, które On rozpoczyna od przepowiadania dobrej nowiny o zbawieniu. Mówi o zbliżającym się Królestwie Bożym, wzywa do nawrócenia i do uwierzenia w Ewangelię. Następuje to wtedy, gdy wtrącony do więzienia Jan Chrzciciel kończy swoją misję przygotowywania ludzkich serc na przyjście Mesjasza.
Z treści Ewangelii wynika niezbicie, że istnieje wyraźna antyteza między Królestwem Bożym a władztwem szatana. Pokonując go, Jezus czyni wszystko, aby poszerzyć zakres swojego zwycięstwa, dlatego wzywa ludzi do nawrócenia. Wyciąga do człowieka rękę, aby umożliwić mu zbawienie ale oczekuje od niego nawrócenia, które polega na zerwaniu z grzechem i sza-tanem i na związaniu się z Bogiem przez wiarę w Ewangelię.
Chrystus przygotowuje człowieka do myśli, że droga do zbawienia nie jest łatwa. Właśnie dlatego Zbawiciel świata idzie drogami ludzkimi, na których odczuwa głód, lęk, poniżenie i boleść. Szczególną wymowę ma zatem prośba skierowana do Boga w dzisiejszym psalmie responsoryjnym: „Daj mi poznać Twoje drogi Panie, naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami” (Ps 25,4). Jesteśmy pewni, że Jezus również teraz idzie z nami przez pustynię, modli się i pości, abyśmy mogli z Jego pomocą osiągnąć zbawienie. Wspiera nas każdego dnia w czynieniu dobra. Dzięki Niemu łatwiej jest stawić czoła złu. Takiej refleksji i wewnętrznemu umocnieniu sprzyja atmosfera Wielkiego Po-stu, który jest czasem nawrócenia. Pomaga człowiekowi spojrzeć na życie w jego najważniejszych odniesieniach – do Boga i ludzi, do teraźniejszości i wieczności, do dobra i zła.
Po scenie kuszenia Jezus udaje się do Galilei, gdzie rozpoczyna gło-szenie Ewangelii życia. Jak napisał Jan Paweł II w „Evangelium vitae” Kościół jest świadom, że Ewangelia życia, przekazana mu przez Chrystusa, wzbudza żywy i poważny odzew w sercu każdego człowieka, tak wierzącego jak i niewierzącego (nr 2). Nauczanie Kościoła w Polsce znajduje swój wyraz między innymi w haśle obecnego roku duszpasterskiego - „Otoczmy troską życie”. Ma być ono dla nas inspiracją do gorliwej aktywności i do stawania zawsze po stronie życia. Mamy je chronić z miłością, a nie ze zwykłego wy-rachowania czy zimnej kalkulacji. Ma to być miłość do Stwórcy i do stworzenia.
2. Na początku Wielkiego Postu podejmujemy z reguły różnorakie po-stanowienia. W obecnym roku duszpasterskim dobrze byłoby rozważyć moż-liwość podjęcia konkretnych zadań wobec życia i związanej z nim nieroze-rwalnie miłości. Każdy z nas ma swoją ważną misję w budowaniu cywilizacji życia i miłości, o czym wytrwale przypominał nam sługa Boży Jan Paweł II.
Sztuki służenia życiu i miłości uczymy się przede wszystkim we własnej rodzinie. Budowanie zdrowej rodziny, opartej na sakramentalnym związku kobiety i mężczyzny, otwartej na życie, pełnej miłości, wykraczającej poza przemijające doznania, wolnej od wszelkiego rodzaju przemocy, jest podstawowym zadaniem powołanych do małżeństwa katolików. Wspieranie zbudowanej na takim fundamencie rodziny jest powinnością każdego z nas.
Różne są możliwości i formy praktycznego włączenia się w dzieło wspierania rodziny. Można np. zaangażować się we wspólną troskę o życie i miłość poprzez podjęcie roli rodziny zastępczej. Na terenie Regionu Łódzkiego w domach dziecka czeka na rodzinną opiekę 1500 dzieci, niejednokrotnie po-zbawionych wzoru zdrowej rodziny, miłości i zwyczajnej akceptacji. Zaanga-żowanie w rodzicielstwo zastępcze jest nie tylko wspaniałym przykładem troski o życie, daje dzieciom miłość i dom, ale niesie ze sobą także wiele satysfakcji, a przede wszystkim zasługuje na szczególną łaskę Chrystusa, którego słowa właśnie wtedy stają się najbardziej aktualne: „Wszystko, co uczyniliście jed-nemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,40).
3. Decyzja, aby użyczyć dachu nad głową i ciepła rodzinnego nowemu domownikowi staje się kamieniem milowym w budowaniu cywilizacji życia i miłości we własnym środowisku i w całym świecie. Wszak, jak nam przypo-minał Leopold Staff, „nasz świat jest tak wielki jak nasze serce”.
Wszystkich, którzy mogliby przyjąć porzucone i zaniedbane dzieci, za-chęcam do kontaktu z ośrodkami adopcyjno-opiekuńczymi. W sposób szcze-gólny zadaniom tym służy Archidiecezjalny Ośrodek Adopcyjno-Opiekuńczy, który powołałem dokładnie dwadzieścia lat temu. Archidiecezjanom, którzy już podjęli się tego zadania pragnę dziś powiedzieć, że w ten sposób stali się dla innych odważnymi świadkami miłości. Jednocześnie życzę im gorąco, aby wypełnianie tej ważnej misji wobec rodziny i narodu dawało im jak najwięcej osobistej radości i wysłużyło obfite Boże błogosławieństwo.
Kościół łódzki od lat podejmuje starania, aby służyć życiu i miłości m.in. poprzez prowadzone dzieła miłosierdzia, jak Dom Samotnej Matki im. Stanisławy Leszczyńskiej. Dom mieści się w budynku użyczonym przez Miasto Łódź i dysponuje miejscami dla 60 bezdomnych, biednych matek w ciąży wraz z ich małymi dziećmi. Od 1992 roku Dom przyjął ponad 800 matek i tyleż samo dzieci, niejednokrotnie ratując życie dzieciom i dając im szanse na dobry start w szczęśliwszą przyszłość.
Ponieważ stan techniczny budynku jest bardzo zły, zwracamy się w tym czasie z apelem o wsparcie budowy nowej siedziby dla Domu Samotnej Matki, która powstanie przy Centrum Służby Rodzinie w Łodzi. Duszpasterze parafialni informują, jak praktycznie można tego dokonać.
4. Wielki Post niech będzie czasem pogłębionej refleksji nad naszymi uczynkami, okresem nawrócenia i pełnego zaangażowania w budowanie cy-wilizacji życia i miłości. Niech Chrystus, który umiłował nas do końca (por. J 13,1) pomoże nam budować miłość jeszcze bardziej piękną, szlachetną i bezinteresowną. Niech ona wypełnia nasze serca, domy rodzinne, szkoły, miejsca pracy i wypoczynku. Gorliwe przeżywanie Wielkiego Postu pozwoli nam pojąć głębiej jak wielka jest miłość Chrystusa do nas.
W tym ważnym czasie proszę także o szczególnie gorliwe kontynu-owanie przygotowań do nawiedzenia Obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej, po-przez owocne uczestniczenie w dziewięciomiesięcznej nowennie. Obraz przybędzie do nas 12 września 2009 r. Matka Boża Jasnogórska w znaku swojego Obrazu nawiedzi wszystkie parafie naszej Archidiecezji. Już teraz myślimy, żeby jak najpiękniej powitać naszą Matkę i Królową. Zastanawiamy się też nad tym, co będzie darem naszych serc na to ważne spotkanie. Może będzie to gotowość niesienia pomocy rodzinie wielodzietnej albo dzieciom z enklawy nędzy, a może odważna decyzja zaangażowania się w dzieło rodzi-cielstwa zastępczego? Dla zaproszonego dziecka dzieło to jest upragnionym światełkiem nadziei, nowym życiem i wielką szansą na przyszłość, tak jak wielka jest miłość rodziny, która jak najgościnniej otwiera swoje ramiona.
W przeżywaniu Nawiedzenia będziemy pamiętać o słowach Matki Naj-świętszej wypowiedzianych w Kanie Galilejskiej w dniu, gdy powstawał tam nowy dom: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie” (J 2,5). Z myślą o tym już dziś pozwolę sobie przytoczyć słowa Jej Syna, które są dla nas wyzwa-niem: „Kto by przyjął jedno dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje” (Mt 18,5).
W naszym hymnie Nawiedzenia będziemy zapewniać Matkę Bożą słowami refrenu: jesteśmy „Zawsze z Twoim Synem”. Niech ta święta soli-darność z Jezusem znajduje swoje wyraźne odbicie w naszych trudnych de-cyzjach, przełomowych zobowiązaniach i stałej woli aby wytrwale służyć życiu i miłości. Niech stanie się najpiękniejszą odpowiedzią na przesłanie dzisiejszej Ewangelii, aby być zawsze po stronie Zbawiciela w życiu osobistym, rodzinnym, zawodowym i społecznym.
U progu Wielkiego Postu proszę moich drogich Archidiecezjan o dalsze zaangażowanie w dzieło troski o życie, a wzywając pomocy Jasnogórskiej Maryi – Matki Życia, udzielam wszystkim pasterskiego błogosławieństwa.
† Władysław Ziółek
Arcybiskup Metropolita Łódzki
Łódź, dnia 17 lutego 2009 r.